Witte rook, habemus victorem, want na heel wat leesuren door een (kuch kuch) professionele leesjury bestaande uit ons tweetjes en drie vrijwillige meelezers, zijn we tot een verdict gekomen. De beste Vlaamse thriller van 2024 is bekend. Driewerf hoera voor de winnaar, waarmee jullie hieronder kennismaken.

Spannend!

Wat was het spannend, want het verschil tussen de boeken was erg klein. De drie afvallers van gisteren scoorden gemiddeld amper 30 punten minder dan het nummer 3. Dat is per jurylid gemiddeld slechts 6 punten minder op 100. Het verschil tussen de nummers 2 en 3 bedraagt dan weer … één luizig puntje! Zij behaalden 390 en 391 punten op 500. Dit zijn ze:

Kitty las dit boek meteen na verschijnen maar maakte geen aantekeningen. Ze herinnert zich nog dat ze er erg enthousiast over was.

Greet: Gelezen in juni 2024 en weinig genoteerd, al schreef ik voor het Thriller Café wel een artikel over de serie; gelukkig kan ik daar toch iets uit overnemen. Het boek werd meteen in de eerste weken gretig gelezen en overladen met enthousiaste woorden. Woorden waarbij ik me alleen maar kan aansluiten, ik ben fan! Er worden een aantal herkenbare plaatsen in Gent genoemd, wat het leuk maakt voor wie de stad kent; de verwijzingen zijn echter verre van overdreven, want wie houdt er nu van thrillers die als een reisgids aanvoelen? Seriepersonage inspecteur Olivia weet mij wel te bekoren. Ze worstelt met zichzelf, haar liefdesleven en de rest van de wereld. Ze is bijzonder eigengereid, gewend haar plan te trekken. En dat doet ze dus ook in haar werk, steeds blijft ze koppig haar eigen onderzoek voeren, iets wat haar door haar baas en collega’s niet altijd in dank wordt afgenomen.

Marleen: Sofie heeft een zeer fijne schrijfstijl, ik heb nu beide thrillers gelezen en heb van beide genoten. Zwijgen is bitter bevat een spanning die je vanaf de eerste bladzijde bezighoudt. Sofie hanteert een tijdslijn die terug gaat naar twee weken voor de feiten, ze wisselt hierin af maar geeft dit duidelijk aan zodat er geen verwarring heerst. Het verhaal heeft korte hoofdstukken en leest daardoor heerlijk vlot. Olivia is wat tegendraads maar ik vind dat fijner dan iemand die als een lammetje alles doet wat moet. Ze draagt ook haar eigen rugzakje en daardoor heb je het gevoel haar al wat beter te kennen. Langzaam maar zeker werken de twee tijdlijnen naar elkaar toe en vallen de puzzelstukjes in elkaar. Ze zet je af en toe op een verkeerd spoor, zo moet je blijven nadenken en blijft de spanning behouden tot op het einde.

Joke: Het eerste boek van Delporte las ik onmiddellijk na Gebroken passie van Lotte Leenaerts en daardoor viel me direct het rijkere taalgebruik op. Na een tijdje wende dit klaarblijkelijk want het viel me bij deel twee minder op dan bij aanvang van het eerste deel. Wie de dader is weet je voor het einde maar het duurt toch wel even. Delporte zet de lezer eerst op een dwaalspoor. Ze geeft ook blijk van goede mensenkennis en weet dit treffend te verwoorden. Bijvoorbeeld: “Hoewel zij wist dat hij niet was vertrokken om haar, deed het nog steeds pijn dat zij niet genoeg was geweest om voor te blijven”. Ook in deze thriller korte hoofdstukken en dus een hoog tempo. Delporte wisselt heden af met hoofdstukken die zich x dagen voor de verdwijning afspelen, dat is wel leuk.

Marvin: Dat tweede boek is korter en kernachtiger dan de voorganger, Ik kan je redden. Het zet minder in op conflicten tussen de mensen van de Cel Vermiste Personen zodat er meer vaart in het verhaal zit. Ik blijf het vreemd vinden dat de Cel Vermiste Personen zich ook met moorden bezighoudt. Als een vermiste persoon dood teruggevonden wordt, wordt het dan geen zaak voor Moordzaken? Hoe dan ook is dit een goed verhaal dat echter vrij abrupt opgelost raakt. Olivia Leroy doet me denken aan Helen Grace van M.J. Arlidge maar Delporte slaagt er zelfs na twee boeken niet in het gat tussen mij en Olivia te dichten. Ik kan er de vinger niet opleggen, maar iets zorgt voor een blijvende afstand tussen ons, en daarom lees ik het misdaadgedeelte wel geboeid, maar de persoonlijke strubbelingen van Olivia niet bepaald. De andere personages werken me soms op de zenuwen, of doen me niet veel. Dat ik het boek toch graag las, zegt veel over de kern – het misdaadverhaal.

Kitty: De Valhallamoorden is een thriller met een stroeve opstart en die later in het verhaal steeds meer vaart krijgt. Flink veel vaart zelfs. De hoofdstukken wisselen steeds tussen de verschillende personages. Pas later in het verhaal werd mij duidelijk dat de afbeelding boven het hoofdstuk betrekking had op het personage. Dit kwam het leesplezier positief ten goede. Het plot en de ontknoping waren verrassend en zag ik niet aankomen. Hierdoor bleef het verhaal spannend en toch was het her en der wat rommelig en onlogisch. De personages zijn goed neergezet, zo goed dat ik zelfs een beetje een hekel had aan Rudi Smeets, de hoofdinspecteur.

Greet: Geluisterd in februari 2025. Naast het eerste deel in de serie las ik ook drie kortverhalen van Olbrechts (uiteenlopende waarderingen, van 3 tot 5 sterren). De man kan schrijven, dat staat buiten kijf. Ik ben echter niet zo’n fan van de expliciete scènes en beschrijvingen in de Mythosmoorden-serie. Ik besef dat dat een kwestie van smaak is, maar het beïnvloedt toch enigszins mijn oordeel. De link met de noordse mythologie voegde voor mij weinig toe, De Valhallamoorden bleef een boek met een plot die we al vaak gezien hebben. Het boek is heel geschikt om te luisteren, altijd mooi meegenomen, ik heb er mij een dag lang prima mee vermaakt.

Marleen: De heraklesmoorden was het eerste deel in de serie van De Mythosmoorden. Met het tweede deel De valhallamoorden staat Alexander terecht in deze shortlist. Wow dit boek wist me weer met een mokerslag te raken. Alles past, de schrijfstijl waar ik zo van hou, de personages en gebeurtenissen die zo levensecht beschreven worden zodat je je deel van het verhaal waant en dat je vanaf pagina 1 in de ban houd. Het onderwerp dat ook in ons dagelijkse leven zou kunnen plaats hebben alleen hopelijk niet op dezelfde wijze. Alexander zijn verhalen raken me telkens weer enerzijds op dezelfde emotionele en gevoelsmatige manier maar toch net anders. Zijn plot zorgt ook telkens weer voor een verrassing maar deels ook weer niet. Zoals veel andere auteurs weet ook Alexander de lezer in de verkeerde richting te sturen , net als je het denkt te weten is het toch weer net niet helemaal zoals je dacht. Het blijft spannend tot de laatste letter.

Joke: Dit tweede deel vind ik stukken beter dan het eerste. Verschillende perspectieven zorgen voor afwisseling en tempo. Zelfs al wordt snel duidelijk dat het ene het andere voorafgaat in de tijd. Het is me in deze thriller overkomen dat een beschreven scène me werkelijk (t)rillingen bezorgde. Heel veel personages waardoor ik vreesde voor losse eindjes maar die komen op het einde toch mooi samen. Ik hou wel van het mythologische thema. Sommige zaken komen wat ongeloofwaardig over. Een man die erg wordt verwond, zodanig dat hij misschien wel eens had kunnen sterven … je zou denken dat daar minstens een dokter aan te pas moet komen en dat zijn bezigheden op die manier aan het licht komen. Maar dat gebeurt niet.

Marvin: Ik las het boek al in 2024, maar ben er nu toch nog een keer diagonaal doorheen gegaan. Ik wist nog wel ongeveer waar het over ging, maar wilde toch opnieuw even de sfeer en wat details mee hebben voor een eerlijke beoordeling. De hoofdstukken beginnen altijd met een klein fotootje, zoals twee vogels op een tak of een kepie, en hieraan herken je meteen over welk personage het gaat. Handig. Het seriepersonage is hoofdinspecteur Rudi Smeets, een man met een donker kantje waarover het boeiend lezen is. En net als de voorganger legt dit boek verbanden met de noordse mythologie. Dat, en dat het zich in het Leuvense afspeelt, doet me soms aan de Thomas Bergserie van Jo Claes denken. Je zou kunnen stellen dat De Mythosmoorden-serie de hardere en gruwelijkere versie is daarvan. Het geheel zit slim in elkaar en je hebt niet al meteen in de helft van het boek door hoe de vork aan de steel zit. Erg van genoten.

De winnaar

Tja, en dan is de winnaar natuurlijk geen verrassing meer. Gefeliciteerd Bjorn Van den Eynde!

Met een score van 427 op 500 wint Stoute kleine piranha van Van den Eynde en dat op overtuigende wijze, want het boek kreeg van alle vijf de juryleden de hoogste quotering (in één geval was het een ex aequo). Gelet op de score is dit een overwinning summa cum laude. Er bestaat dan ook geen twijfel over dat Van den Eynde een topserie uit zijn vingers aan het toveren is. De opvolger De grote boze wolf is heel onlangs verschenen, het aantal beoordelingen daarom nog beperkt, maar de meerderheid van de lezers deelde toch alweer vijf sterren uit.

Kitty: Stoute kleine piranha is een thriller die met vaart geschreven is en je uitdaagt om scherp op te letten en mee te puzzelen. Door de korte hoofdstukken en het snel wisselen tussen de perspectieven blijf je voortdurend geboeid. De personages zijn geloofwaardig, goed uitgediept en overtuigend neergezet. De spanning is echt nagelbijtend en regelmatig zelfs zenuwslopend. Muziek en tekstfragmenten van Gorki lopen als een rode draad door het verhaal. Dit is knap gedaan en origineel. Het plot zit sterk in elkaar, pas op het einde valt alles samen en door de cliffhanger is het uitkijken geblazen naar het volgende deel van deze serie.

Greet: Gelezen in juni 2024. Het eerste boek in de serie zat vol verwijzingen naar politieke en historische gebeurtenissen in België, terwijl ook de muziek niet vergeten werd. In dit tweede deel regent het verwijzingen naar Gorki, Luc De Vos en zowat het hele repertoire, waardoor Stoute kleine piranha een op en top Vlaams boek is. Of moet ik zeggen Belgisch? Want ook nu is er de samenwerking tussen een Vlaamse en een Waalse speurder, de jonge Marjolein De Vriese en de wat oudere Nathan Durnez. Het begin van het boek is een beetje ‘vol’, met zowel verwijzingen naar het vorige deel als cold cases, maar al snel is het genieten. Bjorn Van Den Eynde heeft opnieuw een vlot geschreven en makkelijk leesbaar boek afgeleverd. De rode draad door de serie lijkt de moord op Marjoleins vader te worden (lees dus vooral eerst het eerste deel).

Marleen: Wat ik aan dit boek geweldig vond? Alles. Deze auteur was tot voor kort onbekend voor mij. Na De Engelenmoord was ik verkocht. Vanaf bladzijde 1 word je in het verhaal gezogen. Bij de titel moest ik aan het liedje denken dat weliswaar een iets andere titel heeft maar het boek is wel opgedragen aan Gorki en in het bijzonder Luc De Vos, I love it. Het speelt zich dicht bij mijn thuisbasis af wat het nog meer bijzonder maakt. Het verhaal zit vol intriges en wordt mooi opgebouwd. Vanaf het begin word het duidelijk dat je aandachtig moet blijven maar de spanning is altijd aanwezig en de schrijfstijl geweldig met korte hoofdstukken, dus dat vormt geen probleem. De personages zijn zo neergezet dat je ofwel sympathie voelt of hen gaat haten. Bij momenten voelde ik me deel van het verhaal. De auteur stuurt je met je gedachten vaak in een bepaalde richting en weet je dan toch nog te verrassen.

Joke: Een klepper maar toch leest het heel vlot o.a. door de korte hoofdstukken maar zeker ook door de voortvarendheid. Er gebeurt heel veel, er is steeds veel actie, er zijn voldoende denkpistes zodat er genoeg verdachten voor de lezer een mogelijkheid blijven. Het einde zorgt ervoor dat je ook het volgende boek wil gaan lezen. In al die voortvarendheid verlies je het overzicht van de tijd wel wat. De personages slapen bijna nooit en dat is niet heel realistisch. Toch kan je dat als lezer wel vergeven. De verwijzingen naar muziek zorgen ervoor dat je steeds die deuntjes in het hoofd hoort. Beide boeken van Van den Eynde vond ik spannender dan de meeste thrillers die ik gelezen heb. Zeer genietbaar boek.

Marvin: Ik hou van het taalgebruik in het boek. Wat er uit de monden van de personages komt, is zoals een Vlaming praat. Dat zie je helaas toch maar zelden in boeken. Het doet me wat aan de stijl van Luc Deflo denken, die kon dat ook. Of de Stef Cools-serie van Hugo Luijten. Het boek is spannend en je voelt heel de tijd dat de tijd dringt omdat er levens op het spel staan. Van den Eynde weet die hoogdringendheid heel goed over te brengen, en daarom kan je als lezer ook moeilijk stoppen met lezen. Van het religieuze element was ik minder wild, en de interactie tussen Marjolein De Vriese en Nathan Durnez vind ik te overdreven (om dat te verduidelijken: ze hebben een overdreven hard knipperende knipperlichtrelatie, maar dan niet amoureus; ze zijn collega's die maar niet kunnen besluiten of ze elkaar moeten of niet; na zoveel samen te hebben meegemaakt, verwacht je toch dat ze het ondertussen wel weten). Geen van beide minpuntjes stoorde me heel erg, en mijn leesplezier leed er niet onder. De verwijzingen naar de muziek van Gorki met eeuwige publiekslieveling Luc De Vos zijn een mooi eerbetoon ook. Bovenop de nooit aflatende spanning eindigt het boek bovendien met een mooie cliffhanger die me heel nieuwsgierig maakt naar het vervolg.

Tot slot

Het was ons er om te doen onze Vlaamse Uitdaging (24 Vlaamse boeken tegen eind december) een boost te geven door de lezers te laten bepalen wat we gingen lezen. Dat dat goed heeft gewerkt, wordt alvast bewezen doordat Marvin zijn uitdaging voor het hele jaar eind maart al haalde. Joke zit ongeveer halfweg, dus dat komt ongetwijfeld ook goed. Kers op de taart was dat Kitty, Greet en Marleen met ons meelazen. En er lagen ook vijf aardbeien op de taart want geen enkel boek viel tegen. Wat wil een mens nog meer? Nog een laatste maal dank aan zij die stemden, zij die meelazen, en last but not least zij die de boeken schreven. Daar begint het per slot van rekening toch allemaal mee.