Lezersrecensie
recensie thriller
“Nickname”. Zo heet het boek dat ik gelezen heb. Het is het eerste werk uit een mooie collectie van Ingrid Oonincx. Ingrid is webredacteur, journalist en woont samen met kunstenaar Anton Watzeels en hun twee zoontjes. Nickname was in 2009 ingestuurd voor een schrijfwedstrijd en won deze op overtuigende wijze. Verder is Nickname ook genomineerd geweest voor de Schaduwprijs voor het beste Nederlandstalige thrillerdebuut 2011 en de Crimezone Award voor de beste Nederlandstalige thriller in 2010. Twee jaar na het verschijnen van haar debuutthriller, verscheen haar tweede boek genaamd Botsing.
Noor alias Pandora, Dagmar alias Blondie en Roos alias Roos34 spelen de hoofdrol in het verhaal. De dames leren elkaar kennen via een chatbox waar men alle geheimen met elkaar deelt. Aanvankelijk kennen ze elkaar niet maar later in het verhaal leren ze elkaar persoonlijk kennen. Ieders heeft zijn geheim, elk verschillend maar er is toch een gelijkenis in te vinden, namelijk de problemen met hun echtgenoten.
Doorheen het boek worden de problemen met hun mannen vooral aangehaald. Op deze manier leert men als lezer de personages kennen en leert men ermee meeleven. De drie personages worden in de eerste drie hoofdstukken telkens afzonderlijk voorgesteld. De bedoeling van de auteur was hiermee om geen verwarring te veroorzaken. Ik had er soms wel moeite mee aangezien er voor elke dame twee namen gebruikt worden, hun echte naam en de naam die ze in de chatbox gebruiken. Dit gegeven heeft vaak voor verwarring gezorgd maar naarmate het verhaal evolueerde, werd dit allemaal duidelijker. Hoofdzakelijk leek in het begin, zoals eerder gezegd, de problemen met de mannen het thema maar nadien doken er een paar intriges op. Roos alias Roos34 maakt kennis met een andere man, genaamd Arjen, via de chatbox. De twee zijn niet enkel uit op vriendschap maar zoeken een bepaald soort intimiteit in de chatbox. Arjen en Roos gaan er beide op in en spreken ook buiten de chatbox af, bij hun thuis of op een openbare plaats. Door deze wending in het verhaal, gebeurt er iets wat een spanning teweeg brengt. Het kindje van Roos wordt namelijk ontvoerd terwijl zij een afspraakje had met Arjen op een terras van een café in de stad. In het begin van het verhaal dacht ik dat ik eerder een roman aan het lezen was in plaats van een thriller maar vanaf dit punt in het verhaal bleek het duidelijk waarom het boek als een thriller beschouwd wordt. Eigenlijk was ik hier best wel blij om want ik ben niet de meest geschikte persoon om een echte misdaadthriller te lezen.
Het verhaal wordt verteld vanuit verschillende perspectieven. Op sommige momenten is er een verteller aanwezig en op andere momenten wordt er niets verteld maar krijgt men een beeld van wat er op de chatbox gezegd. Meestal wordt het verteld uit het standpunt van de dames zelf, weliswaar elk apart. Dit feit maakt het verhaal soms ook best ingewikkeld aangezien er soms een makkelijke en te snelle schakeling van de ene naar de andere verteller wordt gemaakt.
Hetgene wat ik zelf zeer positief vind, is dat het verhaal opgebouwd is uit vele hoofdstukken die maar een minimum aantal pagina’s bevatten. Het verhaal is ook goed opgebouwd met veel alinea’s en een aangenaam lettertype en lettergrootte. Op deze manier kan men als lezer makkelijk pauzes nemen tijdens het lezen. Dit is soms wel nodig want op sommige momenten is het nogal langdradig of voorspelbaar.
Het boek is eerder geschreven voor het vrouwelijke publiek, wat niet weghaalt dat het ook voor mannen bestemd is. Ik concludeer dit uit het feit dat er vooral gesproken wordt over de vrouwelijke psychologie en hier dan soms iets dieper op ingaat.
Het boek is geschreven in een hedendaagse context. Dit blijkt uit bepaalde woorden en gadgets die in het boek worden aangehaald. Ook de sfeer laat dit vermoeden. Men heeft het op een bepaald moment ook over Marc Dutroux wat maakt dat het verhaal zich op een relatief recent moment in de tijd bevindt. Ik gebruik hier het woord vermoeden aangezien er nergens zekerheid te vinden is.
Om een tipje van de sluier op te lichten, kan men stellen dat er in het verhaal vele gelijkenissen zijn met het verhaal van Medea van de beroemde schrijver Euripides. Dit verhaal gaat over een moeder die haar twee kinderen vermoord uit woede, wraak en andere diepe emoties.
“I understand too well the dreadful act I'm going to commit, but my judgement can't check my anger, and that incites the greatest evils human beings do.”
― Euripides, Medea
Noor alias Pandora, Dagmar alias Blondie en Roos alias Roos34 spelen de hoofdrol in het verhaal. De dames leren elkaar kennen via een chatbox waar men alle geheimen met elkaar deelt. Aanvankelijk kennen ze elkaar niet maar later in het verhaal leren ze elkaar persoonlijk kennen. Ieders heeft zijn geheim, elk verschillend maar er is toch een gelijkenis in te vinden, namelijk de problemen met hun echtgenoten.
Doorheen het boek worden de problemen met hun mannen vooral aangehaald. Op deze manier leert men als lezer de personages kennen en leert men ermee meeleven. De drie personages worden in de eerste drie hoofdstukken telkens afzonderlijk voorgesteld. De bedoeling van de auteur was hiermee om geen verwarring te veroorzaken. Ik had er soms wel moeite mee aangezien er voor elke dame twee namen gebruikt worden, hun echte naam en de naam die ze in de chatbox gebruiken. Dit gegeven heeft vaak voor verwarring gezorgd maar naarmate het verhaal evolueerde, werd dit allemaal duidelijker. Hoofdzakelijk leek in het begin, zoals eerder gezegd, de problemen met de mannen het thema maar nadien doken er een paar intriges op. Roos alias Roos34 maakt kennis met een andere man, genaamd Arjen, via de chatbox. De twee zijn niet enkel uit op vriendschap maar zoeken een bepaald soort intimiteit in de chatbox. Arjen en Roos gaan er beide op in en spreken ook buiten de chatbox af, bij hun thuis of op een openbare plaats. Door deze wending in het verhaal, gebeurt er iets wat een spanning teweeg brengt. Het kindje van Roos wordt namelijk ontvoerd terwijl zij een afspraakje had met Arjen op een terras van een café in de stad. In het begin van het verhaal dacht ik dat ik eerder een roman aan het lezen was in plaats van een thriller maar vanaf dit punt in het verhaal bleek het duidelijk waarom het boek als een thriller beschouwd wordt. Eigenlijk was ik hier best wel blij om want ik ben niet de meest geschikte persoon om een echte misdaadthriller te lezen.
Het verhaal wordt verteld vanuit verschillende perspectieven. Op sommige momenten is er een verteller aanwezig en op andere momenten wordt er niets verteld maar krijgt men een beeld van wat er op de chatbox gezegd. Meestal wordt het verteld uit het standpunt van de dames zelf, weliswaar elk apart. Dit feit maakt het verhaal soms ook best ingewikkeld aangezien er soms een makkelijke en te snelle schakeling van de ene naar de andere verteller wordt gemaakt.
Hetgene wat ik zelf zeer positief vind, is dat het verhaal opgebouwd is uit vele hoofdstukken die maar een minimum aantal pagina’s bevatten. Het verhaal is ook goed opgebouwd met veel alinea’s en een aangenaam lettertype en lettergrootte. Op deze manier kan men als lezer makkelijk pauzes nemen tijdens het lezen. Dit is soms wel nodig want op sommige momenten is het nogal langdradig of voorspelbaar.
Het boek is eerder geschreven voor het vrouwelijke publiek, wat niet weghaalt dat het ook voor mannen bestemd is. Ik concludeer dit uit het feit dat er vooral gesproken wordt over de vrouwelijke psychologie en hier dan soms iets dieper op ingaat.
Het boek is geschreven in een hedendaagse context. Dit blijkt uit bepaalde woorden en gadgets die in het boek worden aangehaald. Ook de sfeer laat dit vermoeden. Men heeft het op een bepaald moment ook over Marc Dutroux wat maakt dat het verhaal zich op een relatief recent moment in de tijd bevindt. Ik gebruik hier het woord vermoeden aangezien er nergens zekerheid te vinden is.
Om een tipje van de sluier op te lichten, kan men stellen dat er in het verhaal vele gelijkenissen zijn met het verhaal van Medea van de beroemde schrijver Euripides. Dit verhaal gaat over een moeder die haar twee kinderen vermoord uit woede, wraak en andere diepe emoties.
“I understand too well the dreadful act I'm going to commit, but my judgement can't check my anger, and that incites the greatest evils human beings do.”
― Euripides, Medea
1
Reageer op deze recensie
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
