Recensie: "Een lange schaduw - J.Cresswell"

Zeventien jaar geleden keek J.Cresswell voldaan neer op haar nieuwste werk: “Een lange schaduw”, een verhaal van mysterie, wraak en machtzucht. Het is een echt meesterwerk en dan bedoel ik niet het boek zelf, maar de achterflap. Je moet immers veel moeite doen om een boek dat zijn geheimen zo snel verklapt, spannend te laten klinken.

Na 27 jaar van geheimhouden van de ware identiteit van Jessica Zajack komt de waarheid eindelijk aan het licht. Wat start met een ordinaire kettingbotsing in putje winter, mondt al snel uit in een zoektocht naar de ware ik van Jessica Zajack.
Op het einde van het eerste hoofdstuk is het mysterie rond de echte naam van Jessica er al helemaal af. In het begin van het verhaal wist ze immers nog hoe ze werkelijk heette, maar na zevenentwintig jaar bij de verkeerde naam genoemd te worden, vergat ze haar eigen naam. Tot op een dag dat ze een brief kreeg waarin stond dat ze eigenlijk dood was. Uit het niets herinnerde ze zich dat ze eigenlijk Liliana heette. Het bracht het gevoel bij me op dat je krijgt wanneer je een verkeerde pincode in typt en een paar minuten daarna je je goede weer herinnert. Dit was teleurstellend, de zoektocht is niet avontuurlijk of spannend genoeg naar mijn verwachtingen.

Het boek wordt verteld met verwisselende hoofdpersonages als vertellers, om het hoofdstuk komt of Jessica aan het woord en dan weer Constance. Snel wordt duidelijk dat zij de echte moeder is van Liliana (Jessica). Ik blijf het jammer vinden dat de schrijver hier geen doekjes omwindt, om toch wat meer mysterie aan het verhaal toe te voegen.
Door het continu wisselen van verteller, weet de lezer veel meer dan de hoofdpersonages. Dit doet de spanning van het boek absoluut geen goed. Wat een ontdekking is voor het personage wordt een dat-weet-ik-al gevoel van de lezer.

Des al niet te min laat J.Cresswell de bal weer aan het rollen gaan door een bompakket te sturen naar Jessica Zajack. Op het eerste zicht leek het om terrorisme te gaan, maar na de ontdekking dat er ‘persoonlijk’ vermeld stond op het pakje, dacht men toch dat het aan haar gericht was. Uiteindelijk is het Dan, haar ex-man, die er achter komt dat het eigenlijk haar vader was die het gestuurd had. Met welke reden zou haar eigen vader een bom willen sturen naar zijn bloedeigen dochter? Dat is de vraag die je voor de rest van het boek in zijn greep houdt. Het verbaasde me dan ook niet dat J.Cresswell in haar tijd bestsellers schreef, met een paar zinnen kan ze immers weer spanning in het verhaal blazen. Ze heeft in totaal zo’n negen miljoen exemplaren van haar boeken verkocht en zelfs enkele prijzen in ontvangst genomen zoals de “Rocky Mountain Ficton Writer of the Year” en nog vele andere.

Eens begonnen aan het laatste hoofdstuk, hoop je op een dramatisch einde. J.Cresswell weet absoluut de spanning erin te houden tot enkele zinnen voor je de allerlaatste pagina omdraait. Dit doet ze door de vader van Liliana een schot op haar te laten lossen. Helaas zorgde de laatste zin van het boek ervoor dat ik achter bleef met een vreemd gevoel. Ik citeer: “CNN versloeg het gebeuren live.” Hoewel het maar één zin is, stoor ik me hier zeer erg aan. Deze zin voegt niets toe aan het verhaal en zorgde er bij mij zelfs voor dat het voldane gevoel, dat je krijgt als je een boek hebt uitgelezen, volledig van de kaart verdwenen was. Daarbij komt ook dat het leek alsof ik een deel miste. Je zou toch nog graag willen weten hoe het nu verder gaat tussen Constance, de echte moeder en Liliana. Het einde stopte te abrupt.

Kortom was het boek redelijk spannend, maar het had beter geweest als ze wat meer mysterie rond de naam van Jessica was geweest. Daarbij komt nog eens dat het wisselen van vertelstandpunt, niet zo gunstig was voor de spanning in het verhaal en dat ze het verhaal niet zachtjes laat uitbollen, maar plots stopt viel sowieso niet in mijn smaak. Het boek is niet één van mijn favorieten, maar je krijgt er geen spijt van eens je het gelezen hebt.