Lezersrecensie
AANGRIJPEND VERHAAL: ”SPIEGELBEELD”
Door Sehrish Hussain
Spiegelbeeld vertelt het aangrijpend verhaal van Sharmeela de Roo, een meisje van Pakistaans en Nederlandse afkomst, die kampt met anorexia. Haar ouders zijn gescheiden. Haar vader heeft er een nieuwe vriendin bij. Haar moeder begrijpt Sharmeela niet. Ook haar broer en vader kunnen niets met haar ziekte. Sterker nog haar vader weigert te geloven dat Sharmeela anorexia heeft.
Thuis sloot ik mezelf op. Letterlijk en figuurlijk. Ik had geen behoefte om met iemand te praten. Als mijn moeder vroeg hoe het op school was gegaan, kreeg ze steevast hetzelfde antwoord: ‘oed hoor. Niets bijzonders.’En dat altijd oké, ze vroeg nooit door. Dat kwam pas veel later, toen sommige problemen gingen opvallen. “
Haar ziekte wordt op den duur zo erg dat haar school er onder lijdt. Ze wordt naar een kliniek gestuurd. De ziekte neemt letterlijk bezit over haar. Het neemt zoveel bezit over haar dat ze denkt aan zelfmoord. Uiteindelijk mag Sharmeela de kliniek verlaten. Ze trekt in bij een vriendin. Algauw is ze van mening dat ze wel welkom is bij haar vriendin en haar moeder. Met haar eigen moeder kan ze het totaal niet vinden. Sharmeela en haar moeder zijn tegenpolen. Haar ziekte wordt op den duur zo erg dat ze ondergewicht krijgt.
Je had vandaag niets moeten eten, Shar. Zie je nou hoe gigantisch dik je wordt? Kijk dan naar je buik, kijk dan naar het vet. En dan je benen! Een olifant is er niets bij. Ze zijn vies, walgelijk. Dat je dat zelf niet ziet!Je bent stom. Stom en dik. Een koe. Je verdient het heelmaal niet om mooi te zijn of vrienden te hebben. Niemand wil iets met jou te maken hebben. Kun je het ze kwalijk nemen? Ik had een hekel aan mijn gedachten. Ze waren hard, grof en verdraaiden de waarheid. Maar ik geloofde ze. Ik geloofde elke woord en elke zin. En als ik mezelf in de reflectie van een etalage voorbij zag lopen hoorde ik ze door elkaar praten. Soms fluisterend maar altijd aanwezig. Voor mezelf was ik keihard, of het nou om mijn uiterlijk ging of om mijn schoolprestaties. Een lage voldoende was niet genoeg. Dat moest minstens een acht zijn. Tandenknarsend propte ik het resultaat van het proefwerk in mijn tas. Het was veel te laag gewaardeerd. Ik ben stom. Iedereen begrijpt het, behalve ik. De stemmen vooral mijn eigen stem, putten mij emotioneel volledig uit. “
252 pagina’s en tien hoofdstukken worden door Sharmeela de Roo en Natasza Tardio gewijd aan anorexiaproblematiek. Allereerst bewondering aan Sharmeela dat ze haar verhaal durfde te vertellen aan de lezers. Ik denk dat veel meiden die anorexia hebben/gehad zich zullen herkennen in haar verhaal. Ik werd vanaf bladzijde 1 meegezogen in dit aangrijpend boek. In tien hoofdstukken nemen De Roo en Tardio je mee naar Sharmeela’s anorexiawereld. De problemen waar ze tegen aanloopt. De strijd die ze voert tegen haar lichaam e.d. Ten tweede vind ik dit boek geschikt als lesmateriaal want Tardio & De Roo vertellen hoe Sharmeela zich voelde bij haar ziekte. Je merkt wel duidelijk dat het toch een vorm van onmacht is om anorexia te hebben. Het neemt letterlijk bezit over je lichaam. In dit boek hebben de auteurs de emoties op de juiste plaats weergegeven en uitvoerig beschreven. Ik heb hier en daar uit medelijden een traan gelaten. Sharmeela vertelt letterlijk hoe ze de ziekte beleeft. Tot slot dit boek moet je voelen en ervaren dit boek behoeft geen uitleg. Dit boek verdient 5 virtualbeauty sterren!
Sharmeela de Roo (1988-2011) kampte jarenlang met anorexia. Freelance journaliste Natasza Tardio schreef haar levensverhaal.
Natasza Tardio (1969) debuteerde in 2009 met het boek Mijn zesde zintuig. In 2010 volgden Spiegelbeeld, mijn leven met anorexia en Bedrogen. Inmiddels heeft ze al ruim 5 boeken op haar naam staan.
Dit boek is verkrijgbaar in de boekwinkels voor €14,95,-
Officiële bron: http://vbnow.nl/2014/08/28/aangrijpend-verhaal-spiegelbeeld/
Spiegelbeeld vertelt het aangrijpend verhaal van Sharmeela de Roo, een meisje van Pakistaans en Nederlandse afkomst, die kampt met anorexia. Haar ouders zijn gescheiden. Haar vader heeft er een nieuwe vriendin bij. Haar moeder begrijpt Sharmeela niet. Ook haar broer en vader kunnen niets met haar ziekte. Sterker nog haar vader weigert te geloven dat Sharmeela anorexia heeft.
Thuis sloot ik mezelf op. Letterlijk en figuurlijk. Ik had geen behoefte om met iemand te praten. Als mijn moeder vroeg hoe het op school was gegaan, kreeg ze steevast hetzelfde antwoord: ‘oed hoor. Niets bijzonders.’En dat altijd oké, ze vroeg nooit door. Dat kwam pas veel later, toen sommige problemen gingen opvallen. “
Haar ziekte wordt op den duur zo erg dat haar school er onder lijdt. Ze wordt naar een kliniek gestuurd. De ziekte neemt letterlijk bezit over haar. Het neemt zoveel bezit over haar dat ze denkt aan zelfmoord. Uiteindelijk mag Sharmeela de kliniek verlaten. Ze trekt in bij een vriendin. Algauw is ze van mening dat ze wel welkom is bij haar vriendin en haar moeder. Met haar eigen moeder kan ze het totaal niet vinden. Sharmeela en haar moeder zijn tegenpolen. Haar ziekte wordt op den duur zo erg dat ze ondergewicht krijgt.
Je had vandaag niets moeten eten, Shar. Zie je nou hoe gigantisch dik je wordt? Kijk dan naar je buik, kijk dan naar het vet. En dan je benen! Een olifant is er niets bij. Ze zijn vies, walgelijk. Dat je dat zelf niet ziet!Je bent stom. Stom en dik. Een koe. Je verdient het heelmaal niet om mooi te zijn of vrienden te hebben. Niemand wil iets met jou te maken hebben. Kun je het ze kwalijk nemen? Ik had een hekel aan mijn gedachten. Ze waren hard, grof en verdraaiden de waarheid. Maar ik geloofde ze. Ik geloofde elke woord en elke zin. En als ik mezelf in de reflectie van een etalage voorbij zag lopen hoorde ik ze door elkaar praten. Soms fluisterend maar altijd aanwezig. Voor mezelf was ik keihard, of het nou om mijn uiterlijk ging of om mijn schoolprestaties. Een lage voldoende was niet genoeg. Dat moest minstens een acht zijn. Tandenknarsend propte ik het resultaat van het proefwerk in mijn tas. Het was veel te laag gewaardeerd. Ik ben stom. Iedereen begrijpt het, behalve ik. De stemmen vooral mijn eigen stem, putten mij emotioneel volledig uit. “
252 pagina’s en tien hoofdstukken worden door Sharmeela de Roo en Natasza Tardio gewijd aan anorexiaproblematiek. Allereerst bewondering aan Sharmeela dat ze haar verhaal durfde te vertellen aan de lezers. Ik denk dat veel meiden die anorexia hebben/gehad zich zullen herkennen in haar verhaal. Ik werd vanaf bladzijde 1 meegezogen in dit aangrijpend boek. In tien hoofdstukken nemen De Roo en Tardio je mee naar Sharmeela’s anorexiawereld. De problemen waar ze tegen aanloopt. De strijd die ze voert tegen haar lichaam e.d. Ten tweede vind ik dit boek geschikt als lesmateriaal want Tardio & De Roo vertellen hoe Sharmeela zich voelde bij haar ziekte. Je merkt wel duidelijk dat het toch een vorm van onmacht is om anorexia te hebben. Het neemt letterlijk bezit over je lichaam. In dit boek hebben de auteurs de emoties op de juiste plaats weergegeven en uitvoerig beschreven. Ik heb hier en daar uit medelijden een traan gelaten. Sharmeela vertelt letterlijk hoe ze de ziekte beleeft. Tot slot dit boek moet je voelen en ervaren dit boek behoeft geen uitleg. Dit boek verdient 5 virtualbeauty sterren!
Sharmeela de Roo (1988-2011) kampte jarenlang met anorexia. Freelance journaliste Natasza Tardio schreef haar levensverhaal.
Natasza Tardio (1969) debuteerde in 2009 met het boek Mijn zesde zintuig. In 2010 volgden Spiegelbeeld, mijn leven met anorexia en Bedrogen. Inmiddels heeft ze al ruim 5 boeken op haar naam staan.
Dit boek is verkrijgbaar in de boekwinkels voor €14,95,-
Officiële bron: http://vbnow.nl/2014/08/28/aangrijpend-verhaal-spiegelbeeld/
2
1
Reageer op deze recensie
