Boekenpraat - Help me!

Help me! van Marianne Power

Journaliste Marianne Power besluit een jaar lang alle adviezen uit haar collectie zelfhulpboeken tot op de letter op te volgen om te kijken of haar huidige leven met schulden, angsten, katers en Netflix-marathons kan transformeren tot hét perfecte leven waarin ze healthy en happy de man van haar dromen – het liefst in kasjmieren trui – tegen het lijf loopt.

Is de sleutel tot een gelukkig leven te vinden op de pagina's van de grote internationale bestsellers uit het zelfhulpgenre? Wat begint als een experiment wordt een diepgaand, hilarisch en zeer ontroerend avontuur naar wat we eigenlijk met geluk bedoelen. Een boek dat veel stof tot nadenken biedt en schrikbarend herkenbaar is.

Marianne Power (1976) is een Engelse journalist van Ierse afkomst en schrijft voor onder andere de Daily Mail, Telegraph, The Irish Independent, Red, Grazia en Vogue. Ze maakte de ongebruikelijke beslissing om een jaar lang te leven volgens de regels van twaalf zelfhulpboeken. Marianne woont in London.

Debbie: 'Zelfhulpboeken vind ik eigenlijk altijd een beetje triestig. Er hangt best een etiketje aan vast a la Bridget Jones. Ik heb tóch het een en ander in mijn kast staan, want ik val nog wel eens voor een kekke titel, maar ik heb altijd het idee dat alles wat er in staat zo ontzettend logisch is. Wat vind jij van zelfhulpboeken?'

Lindy: 'Haha. Ja, ik denk dat zelfhulp altijd wel een wat sneue en zweverige connotatie heeft gehad. Je denkt ook al gauw aan een vrouw die haar leven niet onder controle heeft en gelooft dat als ze haar persoonlijkheid verandert het geluk vanzelf wel zal komen. Zelf waak ik ervoor om alleen boeken te lezen waardoor ik mezelf beter kan leren kennen, boeken die uitgaan van de kracht en kwaliteiten in iedere persoon. Ik geloof niet in boeken die de weg naar geluk prediken, die je vertellen wat je aan jezelf moet veranderen, wel in degene die gaan over zelfkennis, zelfacceptatie en het ervaren van geluk in het nu. Wat je zegt: soms is de inhoud zo ontzettend logisch, maar toch moet je er soms aan herinnerd worden. Ik vind het leuk om over dat soort dingen na te denken.'

Debbie: 'Nu is Help me! zelf geen zelfhulpboek, het is een ervaringsverhaal en in feite leesbaar als een (feelgood)roman. Ik kon het na het dichtslaan wel wat vergelijken met Eten, bidden, beminnen, maar dan minder gekunsteld en grappiger. Ik vond het ook erg verfilmbaar, bedacht ik me tijdens het lezen en laat nu net op de achterflap staan dat de filmrechten al verkocht zijn.'

Lindy: 'Het is absoluut verfilmbaar! Alle gekke capriolen die Power uithaalt zijn zo filmisch, maar ook en vooral de relaties met haar vrienden, familie en nieuwe mannen vormen een prachtige basis voor een film. Waarom wilde jij dit boek eigenlijk graag lezen? Ik had helemaal niet verwacht dat jij een zelfhulplezer zou zijn.'

Debbie: 'Ik vond de aankondiging van Help me! grappig klinken en was wel benieuwd naar zo'n jaar volgens zelfhulpboeken. Wat waren jouw verwachtingen bij dit boek?'

Lindy: 'Ik was erg benieuwd of het Power inderdaad zou lukken om de adviezen van twaalf boeken in een jaar op te volgen. Het is natuurlijk ook een soort leedvermaak: Power legt haar lot in handen van zelfhulpauteurs en je weet van tevoren dat dit nooit allemaal goed kan gaan. Tegelijkertijd hoopte ik op een stukje herkenning. Hoe voelde jij je bij het lezen van dit boek?'

Debbie: 'Bij de eerste zelfhulpmaand, waarin Power de titel Niet durven, toch doen behandelt, kreeg ik vanwege de herkenbaarheid plaatsvervangende zenuwen. Power gaat namelijk een hele rits dingen doen die ze niet durft. Ik ben ook niet zo'n durfal in het echte leven en raakte tegelijkertijd geïnspireerd én gestrest, omdat ik me bedacht dat het zo dapper was en dat ik dat dan ook moest doen.'

Lindy: 'O ja, plaatsvervangende schaamte ook. Ik had dat in het hoofdstuk dat ze Rejection Therapy toepast, waarbij ze elke dag minstens een keer door een ander afgewezen moet worden. Vreselijk, maar blijkbaar ook heel goed om te leren zonder angst te leven, want de bottom line is: 'wat is nu het ergste dat er kan gebeuren?' De wereld draait toch wel door.'

Debbie: 'Wat ik zo fijn vond aan Help me! was dat Power nergens mee gaat in de zweverigheid van boeken als The Secret van Rhonda Byrne of de verschillende Engelenboeken van Doreen Virtue, alhoewel ze wel in staat is, al is het soms pas veel later, toch iets positiefs te halen uit de maand met dat specifieke boek. Soms omdat ze ontdekt heeft dat een bepaalde benadering niets voor haar is, soms omdat ze iets ontdekt of geleerd heeft over zichzelf en soms omdat ze toch iets kan met een zweverige affirmatie, die niets zegt, maar wel lief klinkt. Ik ben een ontzettend nuchter mens dat erg aan logica hangt en met deze aanpak kon ik me heel goed identificeren.'

Lindy: 'Ze is inderdaad lekker praktisch van aard. Ik vond het heel mooi om te zien dat Power echt een ontwikkeling doormaakt, meer zelfvertrouwen krijgt, zichzelf accepteert en zich daardoor steeds meer bloot durft te geven aan de lezer. Dat het moeilijk is om alle facetten van het leven op orde te hebben en dat het helemaal niet erg is als dat niet lukt. Je wordt daar geen minder (geliefd) persoon door.' 

Debbie: 'Wat vond jij de heftigste ervaring of les? Ik denk dat het hoofdstuk rond De kracht van kwetsbaarheid mij wel aardig beroerde, omdat het inderdaad waar is dat we allemaal altijd alleen in onze sop gaarkoken, het zelf proberen te doen en in ons eentje iets op proberen te lossen. Althans, voor mij is dat heel herkenbaar. Altijd maar "prima" antwoorden op de vraag hoe het gaat. Het is natuurlijk helemaal niet erg om te laten weten aan mensen om je heen hoe het werkelijk met je gaat en wat er echt in je omgaat. Alhoewel ik ook weer niet denk dat ik dat snel ga doen, want het voelt toch heel... nou ja, kwetsbaar. Jij?'

Lindy: 'Je zo kwetsbaar opstellen kan in mijn ervaring ook alleen kan bij de mensen die heel dicht bij je staan. Maar ik zou het boek van Brené Brown eens moeten lezen om te zien of dat ook anders kan. Wat mij het meeste raakte is dat Power zo opgaat in haar zelfhulpreis, dat het tegen haar begint te werken. Ze raakt er bijna door geobsedeerd en daardoor heeft het een tegengesteld effect: ze wordt er in eerste instantie helemaal niet gelukkiger van. Ik vind dat heel herkenbaar, want ik kan in sommige voornemens soms ook wat doorslaan. Een les in balans, is het eigenlijk.' 

Debbie: 'Ik ga het boek nogmaals lezen, omdat ik tussende zelfhulpavonturen wel wat lessen heb ontdekt, zoals het bedachtzamer doen van de dagelijkse dingen, zoals iets banaals als de afwas. Ik vlieg altijd maar overal doorheen en doe de afwas alsof de koningin 3 minuten later op de stoep staat. Wat neem jij mee uit het boek?'

Lindy: 'Naast die les in balans blijf ik het inspirerend vinden hoe Power laat zien dat je zelfbeeld ook enorm kan verschillen met hoe de buitenwereld jou ziet. Terwijl buitenstaanders haar als een heel succesvolle journaliste zagen, ging het eigenlijk helemaal niet goed met haar. Uiteindelijk blijkt dat 'goed' ook goed genoeg is, dat je goed bent zoals je bent, en dat geluk in de vorm van familie en vrienden meer waard zijn dan succes in de vorm van een hoog banksaldo en een goede baan.'

Debbie: 'Na het dichtslaan had ik een brok in mijn keel. Ik zei eerder dat ik het boek grappig vond en dat is het ook, maar het is ook zo 'recht voor zijn raap'-eerlijk en heel kwetsbaar, herkenbaar en raak. Het boek sleepte me aardig mee en ik raakte zo nu en dan echt geëmotioneerd. Het helpt ook niet dat Power het hele boek lang jankt, ongeveer vanaf de financiële zelfhulpmaand en dat was februari nog maar. Ze is na het aanschouwen van het drama dat haar bankrekening is niet meer gestopt met huilen, geloof ik. Ze neemt je van dichtbij ontzettend goed mee in die emoties.'

Lindy: 'Ja, ze schrijft het ook echt goed op. Vaak beland je aan het begin van een hoofdstuk midden in een grappig of bijzonder zelfhulpavontuur en dat werkt echt prikkelend: je wilt weten welke gekke adviezen Power nu weer opvolgt. Daarmee heeft ze een vlot verhaal neergezet, dat naast hilarisch inderdaad ook ruimte laat voor emotie. Ik had soms echt met haar te doen, zelfs in situaties die voor mij niet herkenbaar waren, zoals de enorme financiele malaise waarin ze zat. Maar ik neem aan dat dit boek haar daaruit heeft geholpen, haha.'

Debbie: 'Het was van een vreemd soort opluchting om te ontdekken dat ik niet ál Powers issues herkende. Zo is zij ontzettend bang om mannen te ontmoeten en gaat ze er echt heel raar van doen, drink ik niet zó veel alcohol en heb ik mijn financiën beter onder controle dan zij, al moet ik zeggen dat ik in mijn twintiger jaren ook de afschriften niet bekeek en lekker mijn kop in het zand stak.'

Lindy: 'Ja, dat is ook wel het leuke aan dit boek: je kunt zelf nog aan de slag met de onderwerpen die jij interessant vindt door de boeken te lezen die bij die hoofdstukken horen. Eigenlijk is Help me! een grote boekentipper. Zo zou ik Fuck it van Parkin nog wel willen lezen (ik mag het leven soms wel iets minder serieus nemen) of het boek van Brown dus.' 

Debbie: 'Wat vond je van die moeder van Marianne? Ik heb liggen schuddenbuiken van het citaat in het begin, maar gaandeweg ontdek je dat er eigenlijk een heel eigen roman zit in die moederdochter-relatie.'

Lindy: 'Ja, fantastisch die moeder. Heerlijk nuchter en recht door zee, een typische Britse die haar gevoelens niet snel laat blijken, maar stiekem heel trots is op haar kroost. Ik moest dan ook erg lachen om het dankwoord - normaal scan ik daar snel doorheen, maar deze liet me met een warm gevoel achter. Een fijne afsluiter van het boek. Ik hoop stiekem op meer boeken van Power en de moeder-dochterrelatie zou daarvoor een prima onderwerp zijn.'

Mijn moeder: Even over dat boek van je ...

Ik: Ja?

Mijn moeder: Zeg me alsjeblieft dat je de woorden 'innerlijke reis' niet gebruikt.

Ik: Nee, die gebruik ik niet.

Mijn moeder: Gelukkig maar

Ik: Ik gebruik liever de term 'spirituele zoektocht'.

Mijn moeder: O, Marianne ...

Wil jij meer weten over de zelfhulpboeken die Marianne Power heeft gebruikt in haar zelfhulpjaar? Bekijk de lijst hier.

Lindy is redacteur voor de genres Young Adult en Junior, leest zelf het allerliefst (vertaalde) literatuur en heeft een stiekeme voorliefde voor de verhalen van Jane Austen. Ze is, net als Debbie, een planteneter en probeert mind & body flexibel te houden door zich regelmatig in yogaposes te wringen. 

Debbie is communitymanager, leesclubchef, redacteur voor de geekgenres, scifi & fantasy, en boekendealer van de Readers. Daarnaast is ze veganist, hondenbaas, kattenassistent en tijdelijk verzorger van Roemeens pleeghondje Grumpy Boy, een 'work in progress'.