Deze 20 boeken bespraken we deze week #72

Filosofie, humor en ontroering vullen elkaar naadloos aan in een verhaal dat een integere weerspiegeling vormt van het leven. Verwacht geen actie of sensatie, maar wel een kalme, betoverende vertelling over een jongen die alles in vraag stelt, ook zichzelf. In korte hoofdstukken, telkens samengevat door één veelzeggend woord, creëert Sáenz een intiem universum waar de lezer maar al te graag deel van uitmaakt.
- Joke De Meyer over De onverklaarbare logica van mijn leven

Het boek leest soms als een journalistiek verslag, dan weer als een thriller, maar gezien de persoonlijke ontwikkeling die het hoofdpersonage Yuuki doormaakt is er sprake van een roman. Yokoyama heeft een prettige vertelstijl en met name het laatste gedeelte van het boek is met zeer veel gevoel geschreven en ontroert. In de roman zijn tal van historische feiten verwerkt, niet alleen over de ramp, maar bijvoorbeeld ook over het bezoek van premier Nakasone op 15 augustus 1985.
- Jan Stoel over Japan Airlines nr. 123

De lezer zal zich niet verwikkelen in lastige dialogen of ellenlange beschrijvingen, maar leest gemakzuchtig de pagina’s door. De ingrediënten van dit boek, een jonge (bijna) dertigjarige vrouw alleen op zoek naar geluk in New York die twijfelt tussen twee knappe mannen, zijn nogal cliché. Het is echter geen script voor een goedkoop romannetje over liefde geworden. Sterker nog, in deze roman doet Louisa de meest onverwachte, mooie en ontroerende vriendschappen op.
- Kim Saris over Voor mij

Het begin voelt wat ‘taai’ aan. De dialogen lopen toch stroever dan we gewend zijn van Nesbø. Naarmate het boek vordert is het moeilijker om het weg te leggen. Het plot bevat weinig verrassingen, maar toch voelt het niet uitgekauwd aan. Als je op zoek bent naar een leuk boek voor tussendoor, is Macbeth misschien niet de beste keuze. Wil je graag genieten van goed uitgewerkte personages, en een bodemloos vat aan intriges? Dan is dit jouw boek.
- Evy De Brabander over Macbeth

De belangrijkste personages en het verhaal van de breuk tussen hen, is zo menselijk en integer weergegeven dat de lezer wel mee in het verhaal móet stappen. Hoe doet Aramburu dat? Afgezien van dat hij schrijft over wat hij zeer goed kent, lapt hij een van de meest verspreide regels van de schrijfkunst aan zijn laars. Hij schrijft niet als alwetende schrijver, noch als ik-persoon met beperkte visie, maar mengt beide door elkaar.
- Marvin Olbrechts over Vaderland

De plot is uiteindelijk best aardig. De eerste helft van het boek ligt alles er zo dik bovenop dat er weinig aan te beleven valt, maar aan het einde weet Holland toch nog te verrassen. Helaas leidt de schrijfstijl van Holland enorm af van het verhaal zelf. De metaforen, vergelijkingen en clichés vliegen je om de oren. Jules’ verdriet is een ‘grote, donkere zee’ en een lach wil ze om zich heenslaan ‘als een warme deken’.
- Joke Simmelink over Het meisje en de alchemist

Hoewel Roza vanzelfsprekend geen antwoorden kan geven en het aan de lezer is om uit te maken in welke richting hij de oplossing van het mysterie zoekt, is het boek spannend. Het is bijna een misdaadroman, ware het niet dat er geen pasklare verklaringen voor de sterfgevallen gegeven worden. Het boek is bijzonder aangenaam om te lezen, Willemsen hanteert een goed verteerbare schrijfstijl, nergens treedt verveling op. 
- Greet Braem over Roza

Munro ontrafelt uiterst efficiënt een stukje uit het dagdagelijkse leven van een personage tot er een herkenbaar geheel ontstaat van tijdloze dromen en verlangens. Hoewel de verhalen uit bundels komen die in verschillende periodes van haar schrijverschap geschreven zijn, zijn ze toch stuk voor stuk actueel. Haar klare taal en scherpe observatievermogen plaatsen de lezer midden in de scènes. 
- Sigried Lievens over Familiestukken