Deze 21 boeken bespraken we deze week #77

Montefiore heeft met Onder de Italiaanse zon een roman geschreven die van begin tot einde boeit door de geheimzinnige personages, de bloemrijke omschrijvingen van de omgeving en bovenal door de vraag wat er nu precies is gebeurd in Gracies verleden. Onder de Italiaanse zon is een typische roman van Montefiore die je zomervakantie luierend aan het zwembad nog fijner zullen maken. Daarnaast laat de schrijfster verschillende vormen van liefde zien.
- Chantal Winckens over Onder de Italiaanse zon

Apotheker en Van Dissel hebben een echte actiethriller geschreven, daarbij gebruikmakend van informatie over opsporingsmethoden waar de gemiddelde lezer waarschijnlijk niet veel vanaf weet. Keerzijde hiervan is dat het meer tijd kost om goed in het verhaal te komen. De lezer wordt namelijk om de oren geslagen met irisscanners, jammers, het scannen van auto’s en het hacken van computers. Al deze wetenswaardigheden worden gecombineerd met een verhaallijn waarin verbanden soms wat kort door de bocht worden gelegd.
- Sanne Gerrets over Erfenis

Opgedeeld in drie verhaaldelen, vertelt Daoud het levensverhaal van Zabor. Schijn bedriegt echter als de driedeling enige orde in het verhaal zal moeten scheppen. Zabor mag dan vol poëtisch taalgebruik zitten en met metaforen rondstrooien als zandkorrels in een zandstorm; een duidelijke opbouw is hier eerder een fata morgana. Lezers die de rode draad snel verliezen, worden genadeloos opgeslokt door Zabors constante stroom aan innerlijke monologen en megalomane zinsbegoochelingen.
- Eline van der Boog over Zabor

De personages worden net voldoende uitgebouwd om het verloop aan te vullen waar nodig en zijn ondergeschikt aan de gebeurtenissen die ze ondergaan. Hierdoor blijven de personages en het fictief universum vrij vlak, maar dat zorgt ervoor dat ze nooit afleiden van de intrige. Het gevolg is dat de spanning en sensatie hoogtij vieren, ook omdat Thijsen de gruwel niet ontwijkt en best schokkende en ingrijpende taferelen neerpent (vooral het einde blijft lang nazinderen).
- Joke De Meyer over Fataal spel

In zijn nawoord vertelt hij dat deze roman ontstaan is tijdens de periode waarin hij samen met zijn vrouw, zus en broer voor zijn dementerende moeder zorgde. Hij noteerde haar grappige, ontroerende en daardoor vaak schrijnende uitlatingen en verweefde ze in dit verhaal. Hoewel het verhaal gebaseerd is op de eigen ervaringen van de auteur moet het toch als fictie beschouwd worden, met een hoog werkelijkheidsgehalte. 
- Angèle van Baalen over Kleine helden zijn wij

Deze psychologische roman leest lekker weg, dankzij de geringe omvang (206 bladzijden) en korte hoofdstukken waarbij het perspectief telkens wisselt. Je leest geboeid door, al is het ook fijn om even te laten bezinken wat je hebt gelezen. De opbouw is vakkundig, de beschrijvingen van de karakters en hun onderlinge relaties zijn geloofwaardig en soms pijnlijk herkenbaar. Ook zinsbouw, woordkeus en interpunctie zijn zorgvuldig.
- Inge Deutekom over De mooiste dag

In zachte en vaak poëtische taal lezen we over de reis en vooral over de strijd die Mireille voert. De ontkenning, de boosheid en het niet toe willen geven aan de dood die met hen meereist. Wellicht heeft Elisabeth veel tijd nodig gehad om alles wat er gebeurd is te verwerken. De dood heeft immers al eerder haar leven totaal op zijn kop gezet toen haar man, na acht jaar huwelijk, overleed.
- Jeanette van de Lindt over De laatste vlucht naar Havana

In de eerste 20 bladzijden heb je meer beleefd dan in menige ‘literaire’ thriller in 200. In de century-serie van Cossee is al meer werk van Remarque verschenen, en ook van Arnold Zweig en Hans Fallada. Prachtig uitgeven in hardcover. De vertaling van Cees Kelk is al wat ouder, maar razendscherp. En hoe doordacht is de foto op de papieren omslag: een foto van twee mannen die kappen op straatlantaarns plaatsen om het licht af te schermen.
- Victor de la Vieter over Arc de Triomphe