Deze 23 boeken bespraken we deze week #60

Naar het einde toe brengt Penkov alles netjes samen. Sommige delen van het verhaal komen reeds lang voor het einde bijeen, op andere is het geduldig wachten, maar uiteindelijk wordt duidelijk hoe uitgedacht de hele plot is. Alle losse mythen en stukjes verre geschiedenis leiden uiteindelijk tot een perfect logisch heden. Het boek is soms vreemd en vraagt wat geduld. Het is niet hapklaar maar precies daarom loont het ook de moeite om het je eigen te maken.
- Marvin Olbrechts over Ooievaarsberg

Door dat uitleggerige, wat vaker terugkomt wanneer we met Callie, vanuit wiens perspectief het verhaal verteld wordt, meedenken, liggen de plotwendingen vaak net iets te veel voor de hand. Wanneer sommige zaken net wat subtieler onder de aandacht van de lezer waren gebracht, was de twijfel aan de personages en hun beweegredenen meer onderhuids gebleven, en was daardoor meer spanning ontstaan. Nu blijft Witte lichamen vooral een mix van aardige ingrediënten, die helaas niet goed op smaak zijn gebracht.
- Rose Leighton over Witte lichamen

Elk verhaal sluit Dragt af met een aantal bladzijdes waarin ze bijvoorbeeld vertelt voor welke gelegenheid ze een stuk schreef of wat haar inspireerde. Dit geeft niet alleen een mooi beeld van de tijd waarin ze zijn geschreven, maar ook van hoe Dragt als schrijfster, kunstenaar én docent moet zijn geweest. Creatief, vol fantasie en inspirerend voor haar lezers, toeschouwers en leerlingen. Even zit je bij haar aan haar schrijftafel of in de schoolbanken.
- Sanne de Graaf over Als de sterren zingen

Het boek begint als een aandoenlijk en grappig liefdesverhaal, maar wordt geleidelijk grimmiger. Zowel Titch als Willie blijken hun eigen geheimen te hebben. Titch trekt zijn eigen plan en al snel moet Irene zich afvragen of hij haar liefde waard is. Ondertussen ontdekt Willie een aantal onthutsende waarheden over zichzelf. Irene stuit, als zij ergens in de natuur een plas moet doen, op een massagraf en neemt een kinderschedeltje mee om naar de politie te brengen.
- Inge Sparrius over Long way from home

De beschrijving die Brandt Corstius geeft over tal van veertigerstypes is hilarisch. Een enkele keer schuurt en schrijnt het ook. Wel eens gehoord van de yuccie, ORC, de slashie of de proto-hipster? Precies! De schrijfster heeft ook tips voor de veertiger; hoe ga je om met je tijd? ‘De ochtend is goud’, of ‘dutjes zijn zilver’, of wat te denken van ‘sleur is fijn’? In heldere taal deelt ze mee, typeert en raakt ze soms de vrouwelijke (en evenzogoed de mannelijke) lezer.
- Willem van Hartskamp over Eindelijk 40

Zijn jarenzestigserie zag er dan wel prachtig uit, maar hij stelde op treffende wijze vraagtekens bij de reputatie die het tijdperk in het collectief geheugen geniet. Zij nieuwste creatie blijft echter te veel op de oppervlakte en weet daardoor niet een blijvende indruk te maken op de lezer. Wellicht zit het grootste probleem al in de titel; Heather is zo volmaakt dat ze op weinig interesse, laat staan medeleven, van een lezerspubliek kan rekenen.
- Evie Peters over Heater, volmaakt

Ondanks verdere uitwerking en exploratie van het universum blijft het verhaal herinneren aan populaire voorgangers zoals Harry Potter en Lord of The Rings, maar opnieuw komt Matharu hiermee weg dankzij het enthousiasme en warmte die in de resulterende creatie schuilt. De demonen die de magiërs vergezellen zijn een boeiend aspect, maar Matharu laat er te veel aantreden waardoor de lezer vaak het overzicht verliest en met het merendeel geen band opbouwt.
- Joke De Meyer over De edele

Ondanks al het verdriet, blijft de toon licht en is het voornamelijk een verhaal over hoop, liefde en het geloof dat magie werkelijkheid kan worden. De echte fans van Kristin Hannah vinden dit verhaal niet tot haar beste boeken behoren. Als dit je eerste kennismaking met haar is, zal je zeker niet teleurgesteld worden en het boek beoordelen voor wat het is: een fijne feelgood in kerstsferen voor een paar uurtjes aangenaam leesplezier.
- Helma Koot over Midden in de winternacht