Deze 25 boeken bespraken we deze week #98
Bekijk hier alle besproken boeken van deze week
Highlights
Florida doet heel onvoorspelbare dingen, denkt onvoorspelbare gedachten, en de afloop van alles wat hij meemaakt, is altijd onzeker. De lezer voelt zich inderdaad niet op zijn gemak, want het boek kan steeds alle kanten uitgaan. Florida is zelf de vertelstem in het boek en zijn obsessies komen op die manier maximaal tot uiting. Soms is dat schrijnend of pijnlijk, soms ook wel eens grappig, precies zoals in het echte leven.
- Marvin O. over Stephen Florida
De gebeurtenissen zijn al even dramatisch, vreemd en afstotend als de personages. Toch is het de auteur niet louter om het choqueren te doen. Door ook ontroering in de verhaallijnen te brengen, ontstaat er verbinding die de lezer tot nadenken stemt. Dat er tot de allerlaatste zin doorgelezen moet worden om een algemeen beeld te krijgen, bewijst hoe ondanks de neerwaartse spiraal toch een zekere spanning wordt opgebouwd.
- Sigried over Mijn jaar van rust en kalmte
We hebben hier met een regelrechte classic te maken. In de Nederlandse ‘transcriptie’ - door vaste vertaalster Inge Kok - gaat onvermijdelijk wel iets verloren van de ‘Engelsheid’: als Atkinson het heeft over de Pound of flesh (de vergelding uit Shakespeares Merchant of Venice) blijft er weinig over. (Een pond vlees? Huh?), maar so what. Gooi die zogenaamd eigentijdse ‘literaire thrillers’ aan de kant. Lees dít boek. Intelligent, tijdloos, toegankelijk en spannend. Unputdownable, zouden de Britten zeggen.
- Victor de la Vieter over Transcriptie
Aandoenlijk en ontroerend zijn de momenten die Niek weet te creëren door met zijn ouders herinneringen op te halen aan vroeger. Hij brengt ze terug naar de plaatsen waar ze opgegroeid zijn. Op die momenten wijst niets meer op hun strubbelende relatie van vroeger; in hun gedeelde herinneringen komen zijn ouders nog het dichtst tot elkaar. Door deze en andere herinneringen wordt het grotendeels chronologisch vertelde verhaal op mooie wijze onderbroken.
- Angèle van Baalen over De nadagen
De ontknoping begint ruim honderd bladzijden voor het eind en wordt zelfs nog iets boeiender. Het is daarom jammer dat de auteur ervoor heeft gekozen om het slot niet thrillerwaardig te laten zijn. Maar misschien past dat nou juist wel weer in de lijn van het verhaal. Toch doet Elizabeth George er verstandig aan om na te gaan denken of ze nog wel een nieuwe Lynley-mysterie gaat schrijven. Want haar inspiratie lijkt enigszins uitgewerkt te zijn.
- Kees van Duyn over De straf die ze verdient
Waar De Vries de lijnen voor een thriller met een sterk plot heeft uitgezet, had de invulling ervan beter gekund. Door de toegankelijke schrijfstijl blijf je echter toch doorlezen. Hierdoor heeft De Vries met Sluipwesp misschien slechts deels weten te overtuigen, maar de aanwezige ingrediënten voor een goede thriller kunnen De Vries in een ander recept wellicht meer succes opleveren.
- ElskeLeest over Sluipwesp
Tans taalgebruik – waar vertaalster en dichteres Eva Gerlach ongetwijfeld een hele klus aan gehad heeft – is nu eens licht en poëtisch, dan weer hard en verhalend. Niet voor ongeoefende lezers dus, maar wel het proeven waard, waarvan je met smaak zult genieten. Grafisch is het boek minder gevarieerd dan de vorige verhalenbundel, maar daarom niet minder fraai tot zelfs indrukwekkend.
- Koen Driessens over Verhalen uit de binnenstad
Deze serie zou verplichte lectuur moeten zijn tijdens de lessen geschiedenis op school. Tijdens de les worden de feiten verteld, die indrukwekkend en choquerend zijn, maar in deze boeken wordt verteld hoe het écht was. Het is knap hoe deze schrijver een stuk geschiedenis zo goed tot leven kan wekken. Het is belangrijk dat dit gebeurt. Deze boeken mogen niet op je ‘Te lezen’-lijstje ontbreken.
- Elise Hermans over De laatste missie