Deze 28 boeken bespraken we deze week #94

Niet elk personage wil namelijk zijn weggestopte geheimen blootgeven en daar heb je als lezer vrede mee. De Tattooverzamelaar komt over als een film: elk hoofdstuk speelt zich als een scène van Silence of the Lambs af voor je ogen, en het is moeilijk je aandacht en ogen weg te trekken van het verhaal. De personages zijn goed uitgewerkt en voornamelijk de gedachtestromen van de moordenaar zijn heerlijk poëtische en een tikkeltje luguber.
- Merel Kuitert over De tattooverzamelaar

In hapklare brokjes ontsluiten de dames op laagdrempelige wijze hun taboedoorbrekend statement. De tekst leest, afgewisseld met hier en daar wat quotes, vlot weg en heeft de juiste tone of voice voor vrouwen van jong tot oud. Het zet wellicht niet aan tot baanbrekende veranderingen, het plant wél met recht een zaadje in het brein van de lezer. Op humoristische, luchtige wijze propageren zij het enige juiste dat telt: doen waar JIJ zelf zin in hebt. 
- Jacky van Dijk over Damn, honey

Tijdens het lezen voel je heel duidelijk aan dat de vader vol nostalgie terugblikt naar hoe het vroeger was, toen het nog veilig en ongestoord leven was ginds, samen met de familie in eigen land. Dan kwam de oorlog en stortte hun wereld naar de letter in elkaar. De vader en Marwan staan symbool voor de ontelbare families die uit elkaar worden gerukt, waarbij een enorm aantal vluchtelingen het thuisland in de steek moet laten.
- Guy Doms over Bede aan de zee

De auteur weet de lotgevallen van Charlotte en Frank boeiend te beschrijven en doordat de huurmoordenaar Barone Frank constant op de hielen zit, blijft de spanning er gedurende de love story in. Wellicht het enige minpuntje is de overvloed van namen van personen waarmee de schrijver in het begin van het verhaal strooit. Je vraagt je als lezer af: moet ik die allemaal gaan onthouden? Het antwoord is nee.
- Onno van Rijen over November Road

De bijzondere bladspiegel van dit boek leidt tot een aparte leeservaring. Het lijkt of men een musical leest. Massini breekt zinnen op de meest willekeurige plaatsen af om er op een volgende regel mee verder te gaan. Dit creëert de illusie van een lied. Het tempo wordt bepaald door hoe vaak een zin gesplitst wordt. Daarnaast tovert Massini regelmatig een nieuwe truc uit zijn mouw om de musical levend en afwisselend te houden.
- Marvin Olbrechts over Er is iets met de Lehmans

Met deze opbouw en de langzame ontwikkeling die Susan doormaakt heeft Haywood een hoofdpersoon gecreëerd waar je van gaat houden. Ondanks haar eigenaardigheden zijn er ook punten te vinden waarin je je als lezer kunt herkennen. We hebben tenslotte allemaal wel bijzondere trekjes en dat zorgt ook voor een gezonde dosis humor in het verhaal. Susan is al snel niet meer een vreemd en irritant personage.
- Janneke Elderbroek over De cactus

Op het eerste gezicht is dit boek één van de vele getuigenverslagen die er na de Tweede Wereldoorlog zijn verschenen. Weergaves van persoonlijke drama’s van mensen die de Holocaust overleefden. Indrukwekkend, tragisch, schokkend, uniek en tegelijkertijd ook ‘meer van hetzelfde’ en zeker niet allemaal literaire hoogstandjes. Niets om het hoofd op neer te leggen is anders. Geen ‘kampverslag’, maar een verslag van een vlucht om uit handen van de bezetter te blijven.
- Geertje Otten over Niets om het hoofd op neer te leggen

Vonk is bijzonder vaardig geschreven, met name het feit dat de voortdurende afwisseling van perspectief en tijd nergens verwarrend noch storend wordt is prijzenswaardig. De lezer wordt genood achterover te leunen en te aanschouwen wat volgens strakke regie aan hem wordt opgevoerd. Het laat zich absoluut moeilijk raden voor wie het doek definitief zal vallen. De finale is daarbij ten slotte passend eclatant, en ook heerlijk een tikkeltje vilein. Geheel in de stijl van egocentrische bühnestrebers.
- Gerry Hameetman over Vonk