Interview Esther Verhoef

Esther Verhoef (37 jaar) kan er nu rustig over vertellen. Ze zit in de lounge van het Amsterdamse ambassade hotel, haar man is een rondje langs de grachten gaan lopen. Ze zijn terug van hun huis in Zuid-West Frankrijk om haar derde boek, Rendez-Vous, te promoten. Weer even Nederlandse onder de Nederlanders. “Als je in Frankrijk gaat wonen, moet je echt integreren. Met je Nederlandse normen en waarden kom je er niet. Wij hadden onze 25 kippen opgehokt. Dat moest toch? Wij bleken de enige in de hele omgeving te zijn. We hebben ze maar weer vrij gelaten.”
Met haar eerste twee boeken – Onrust en Onder Druk – verwierf Esther Verhoef een heel eigen plaats in de rangen van de Nederlandse thrillerschrijvers. Harde actiethrillers met veel geweld leken haar handelsmerk. “Er zat ook veel psychologie in, hoor,” zegt ze nu, “maar dat werd niet opgepikt. En in Onrust zaten ook lange uitwijdingen over andere zaken. Die hebben het boek niet gehaald. Zo’n actiethriller moet vaart hebben. Ik heb er zelf de helft van de tekst uit geschrapt.”
Maar met haar derde boek laat zij een heel andere kant van zichzelf zien. Een romantisch boek over een familie die naar Frankrijk verhuist en daar langzaam maar zeker in de problemen komt. De vrouw krijgt een affaire met een bouwvakker, de aannemer is niet al te fris en de gevangenis dreigt. “Het boek is inderdaad gebaseerd op eigen ervaringen. Ik zeg er meteen bij dat het blijft bij de verhuizing naar Frankrijk en de verbouwing. Voordat de mensen ik weet niet wat van me gaan denken: ik heb geen affaire gehad. Maar we hebben wel tien maanden in een caravan gewoond, mijn man, drie kinderen, twee katten en twee honden en ik. Geen water, geen elektriciteit, geen internet. Je bent echt afgesloten van de wereld.”
Ze huivert nog bij de herinnering. Dat nooit meer.
Maar langzaam zag ze naast de caravan een huis ontstaan. Net als Simone uit Rendez-Vous. “Ons huis is wel een beetje kleiner, hoor. Het is een oude wijnboerderij, die dertig jaar leeg heeft gestaan. Het land is door de jaren heen allemaal verkaveld en naar de buren gegaan behalve de grond om het huis. Ja, waarom Frankrijk. Mijn man wilde altijd graag in Frankrijk wonen. We wilden vrij wonen en dat is in Nederland kostbaar. En het is dichtbij Nederland, het is er warmer en er zijn heuvels. Geen bergen, maar heuvels waar je kan wandelen. Niet van dat platte als in Nederland.”
Met haar boek heeft ze de ervaringen van de verhuizing van zich ‘af geschreven’. Zij kon niet anders. “Ik was in Nederland begonnen aan mijn derde actiethriller. Maar ik merkte dat ik er op een gegeven moment geen gevoel meer bij had. Ik moet bij een boek een buikgevoel hebben. Als ik dat niet heb en ik schrijf toch zo’n boek dan ben ik een broodschrijver en dat wil ik niet.”
Een actiethriller paste volgens de nieuwe Française niet bij de sfeer van het huis. Het mooie weer, de vriendelijke mensen, de ruimte om haar heen. “Toch moet ik schrijven. Elke dag. Dat was al zo als tiener. Ik moest en zou altijd een verhaal afmaken als ik er eenmaal in zat. Dan riep mijn moeder: Es kom je eten. Dat roept mijn man nu,” zegt ze lachend.
Vanaf haar zevende heeft zij iets met lezen en schrijven gehad. “Als ik thuis kwam van school zat ik of te schrijven of ik ging naar de stadsbibliotheek van Den Bosch. Of ik ging naar de brug over de Aa en keek naar het water. Dat was vlak bij ons huis. Ik heb wel eens geprobeerd te vissen, maar dat werd niks. Ik ving al snel een vis. Maar dat van het haakje halen en zo. Dat vond ik echt helemaal niks.”
Het schrijven was bijna ‘dwingend’, vertelt de schrijfster. “Ik schreef fragmenten op. Van verhalen of gebeurtenissen. Dat doe ik in feite nog steeds. Ik heb nog nooit een schema gemaakt voor een boek. Het overzicht krijg ik vanzelf. Misschien heb ik wel een ingebouwd gevoel voor structuur. Ik schrijf eigenlijk losse flarden. Dan blijven er open plekken in het verhaal. Die sla ik gewoon over. Tot het moment dat ik er inspiratie voor heb. Ik schrijf soms wel van achter naar voren. Neem de laatste bladzijde van Rendez-Vous. Die heb ik als eerste van alles geschreven. Als ik iets heb geschreven en het past niet in het verhaal, dan gooi ik het niet weg maar zet het op een reserveplek op de computer. Dan komt het later misschien wel ergens anders terecht. Of ik gooi het weg als ik klaar ben.”
Maar een boek begint voor Esther Verhoef altijd met emotie. “Ik moet eerst een gevoel hebben. Dat is voor mij de bron van alles. Als iets me raakt, dan ga ik er over schrijven. Zo is het ook met Rendez-Vous gegaan. Eerst dacht ik dat dit een roman zou worden over verhuizen naar Frankrijk en leven in een caravan. Ik voelde me heel relaxed. Toen zaten we op een dag met de bouwvakkers aan een grote tafel te eten. Iemand vertelde dat een van die jongens in de gevangenis had gezeten. Dat loopt in je huis, met je kinderen, je katten. Je vertrouwt ze maar je weet niets van ze. Gaaf, dacht ik bij mezelf, daar zit een thriller in. Toen werd die roman ineens een thriller.
Esther Verhoef heeft al heel wat ervaring met uitgevers. Zij schreef een rij boeken over dieren. Daar zijn er inmiddels 4,5 miljoen van over de toonbank gegaan. Ze begon met een speurtocht naar de achtergrond van haar hond. Ze benaderde een uitgever en die was wel geïnteresseerd. “Hij heeft me helemaal volgepropt met onderwerpen. Ik had soms drie jaar vooruit al deadlines. Ik heb ze allemaal gehaald.” Maar als het aan haar ligt, gaat ze wat minder dierenboeken schrijven en wat meer thrillers. “Dit is zo leuk om te doen. Als het me toch eens gegeven mocht worden om er van te leven,” verzucht ze.