Steven Spielberg tekent voor verfilming Ready Player One

Voor wie het (nog) niet kent: het boek speelt zich af in 2044, een tijd waarin de samenleving zo afgetakeld is dat de meeste mensen permanent toevlucht zoeken in de online virtual realitywereld OASIS. Eén van de bedenkers van de OASIS, James Halliday, kondigt na zijn overlijden in zijn testament aan dat hij easter eggs, een reeks verborgen boodschappen, in zijn creatie heeft achtergelaten. Wie de puzzels in deze serie easter eggs oplost, wint Hallidays erfenis, een enorm fortuin. De tiener Wade Watts wijdt zijn leven aan het najagen van deze prijs omdat hij dit als enige mogelijkheid ziet om te ontsnappen aan zijn leven als arm weeskind in een sloppenwijk. Hij lijkt er nog goed in te zijn ook, maar dat trekt de aandacht van een groep die ook in de echte wereld geen geweld schuwt om deze miljarden in handen te kunnen krijgen.  

Ready Player One zit vol verwijzingen naar de jaren-80: James Halliday, en Ernie Cline zelf (1972), zijn opgegroeid in dit decennium. De easter egg-puzzels zijn allemaal gebaseerd op eighties popcultuur, waaronder natuurlijk de opkomst van games: Pac-Man, Donkey Kong, Frogger, enzovoort, maar Cline slaat de lezer ook om de oren met strips, tv-programma’s, en natuurlijk films.  

Dat maakt de keuze voor Steven Spielberg als regisseur van Ready Player One zo bijzonder. Hij is zelf de maker van een groot deel van de populairste films van de jaren-80, waarnaar in het boek regelmatig verwezen wordt: E.T., Gremlins, Indiana Jones – van die laatste franchise is Spielberg toevallig juist met een nieuw deel bezig. Spielberg was één van Hallidays favoriete regisseurs, en Wade Watts leert alle werken van Spielberg uit zijn hoofd in de hoop dat hij er wat aan zal hebben in zijn jacht op het fortuin van Halliday. De vraag rijst natuurlijk wat Spielberg met deze vleierij uit het boek zal gaan doen: de verleiding is groot om er een sentimenteel jaren-80-feestje van te maken, waar Cline in zijn boek soms ook al naar neigt. Een dergelijke aanpak zou een belangrijk bioscooppubliek uitsluiten: vrijwel iedereen onder de 25.  

Een andere uitdaging voor Spielberg is de structuur van de film. Hoe breng je het verschil tussen de echte wereld in 2044 en de virtuele wereld van de OASIS overtuigend over op een bioscooppubliek? James Cameron liet alweer zes jaar geleden met Avatar zien hoe overtuigend echt een fictieve wereld in een film eruit kan zien, maar juist het tonen van het verschil tussen de twee werelden kan lastig worden. Een afwisseling van 2D en 3D misschien? Een ander probleem met de overvloed aan jaren-80-verwijzingen is natuurlijk het copyright dat nog op alle materialen uit deze tijd rust, al heeft Warner Bros. met The Lego Movie eerder bewezen dat andere filmfranchises een verwijzing helemaal niet erg vinden, als het concept van de film maar goed genoeg is. Toch is het in dit opzicht natuurlijk helemaal makkelijk als je één van de grootste regisseurs van de eighties gewoon zelf inhuurt. Voor fans van Ready Player One had Warner Bros. geen betere regisseur kunnen bedenken.