Tien vragen aan | Karin Slaughter

1.

Je schrijft al 25 jaar thrillers. Hoe verschilt Gebroken engelen van je eerdere werk?

Het voelt bijna als een terugkeer naar mijn roots. Vroeg in mijn carrière schreef ik de 'Grant County'-reeks. Die serie speelde zich af in een heel klein stadje in South Georgia. Gebroken engelen speelt zich ook af in een kleine gemeenschap. Toch is de verbondenheid die je voelt sterker, omdat het in dit verhaal draait om één familie, de Cliftons, die diep geworteld zijn in het stadje. Mijn allereerste boek werd gepubliceerd vlak na de inslagen op 9/11. Dat was een wereldwijd kantelpunt, een moment waarop alles veranderde. En nu, post-corona, met alles wat er politiek gaande is, bevinden we ons opnieuw op zo’n kantelpunt. Daarom voelde het passend om, 25 jaar later, de cirkel rond te maken en terug te keren naar waar het allemaal begon.

2.

Is Gebroken engelen deels autobiografisch?

Tot op zekere hoogte wel. Ik was zelf ook zo’n tienermeisje dat zich nooit echt thuis voelde in haar geboortestad en niet kon wachten om naar de grote stad te vertrekken. Gelukkig voor mij ben ik nooit ontvoerd, haha. Emmy en ik delen een zekere vertrouwdheid met stilte, en haar complexe band met haar familie vind ik erg interessant om te verkennen.

3.

Hoe lang werkte je aan Gebroken engelen?

Ik dacht al een paar jaar geleden aan Emmy als personage. Meestal begint een verhaal voor mij met een personage. Ik denk aan iemand, en dan moet ik een plot vinden die bij die persoon past. Nadat ik mijn laatste 'Will Trent'-boek had afgerond, voelde ik dat het moment daar was om Emmy’s verhaal te vertellen. Ik had al een duidelijk beeld van het stadje waarin het verhaal zich zou afspelen, van de bewoners, en van het soort misdaad dat zich daar zou voltrekken. Jude, een ander belangrijk personage, had ik zelfs al zo’n twintig jaar in gedachten. Ik heb altijd gezocht naar een manier om haar in een verhaal te verwerken en deze keer viel alles op z’n plek.

4.

Het verhaal wisselt tussen verleden en heden. Was het lastig om die structuur goed neer te zetten?

Nee, ik was dat vanaf het begin al van plan. Ik wilde schrijven over een jonge vrouw in haar dertiger jaren en over diezelfde vrouw in haar veertiger jaren, en hoe verschillend die levensfasen zijn. Het was ontzettend interessant om Emmy in die twee tijdlijnen tot leven te brengen. Haar kern bleef hetzelfde, maar ik kon bepaalde eigenschappen uitvergroten, vooral de minder goede. Naarmate we ouder worden, raken we nu eenmaal steeds meer vastgeroest in ons gedrag. Tegelijkertijd kon ik goed laten zien hoe ze zich ontwikkeld heeft. Wat ik bijzonder vond, was de dynamiek binnen haar familie. Haar vader is heel mild voor haar, terwijl Emmy zelf juist streng is voor haar eigen zoon. Het was een fascinerende uitdaging om die verhoudingen uit te werken binnen de structuur van twee tijdlijnen. Maar dat concept stond dus al helemaal vast voordat ik begon te schrijven.

5.

Je snijdt heftige onderwerpen aan, zoals pedofilie en dementie. Hoeveel onderzoek doe je vooraf?

Helaas bestaat er al veel academisch onderzoek naar pedofilie. Wat echter vaak ontbreekt, is aandacht voor de impact op de slachtoffers en hun families. Met Gebroken engelen wilde ik laten zien hoe zoiets een kleine gemeenschap ontwricht. Niet alleen wat er gebeurt, maar vooral wat het nalaat. Dat is waar mijn werk om draait.

6.

Was er een specifieke scène in Gebroken engelen die emotioneel moeilijk was om te schrijven?

Nee, eigenlijk niet. Angst ontstaat vooral uit het onbekende, maar ik weet precies wat er in mijn boeken gaat gebeuren. Wie het heeft gedaan, waarom, en hoe de plot zich ontvouwt. Alles ligt van tevoren al vast en ik heb daar volledige controle over. Angst ontstaat juist als je die controle kwijt bent. Ik heb inmiddels zóveel geschreven dat er weinig is wat me nog echt verrast als het gaat om wat mensen elkaar kunnen aandoen. De zus van mijn stiefmoeder was politieagent, zij vertelde ons als kind al verhalen. Daardoor waren we best immuun voor de gruwelijke kanten van het leven.

7.

In eerdere interviews gaf je aan dat je met je werk het gesprek over geweld tegen vrouwen op gang wilt brengen. Heb je, na 25 jaar hierover schrijven, het gevoel dat je werk daadwerkelijk bijdraagt aan bewustwording of verandering?

Helaas niet echt. Tijdens de #MeToo-beweging hadden vrouwen, bij wijze van spreken, tien minuten waarin we mochten zeggen: 'Verkracht ons niet. Intimideer ons niet.' Maar kijk waar we nu staan. Onze reproductieve rechten zijn ons inmiddels weer afgenomen. Er is sprake van een enorme terugslag. Toch is de beweging niet voor niets geweest. Ik geloof dat vooruitgang altijd gepaard gaat met twee stappen vooruit en één stap achteruit. Maar die ene stap voorwaarts blijft waardevol.

Tegelijkertijd maak ik me grote zorgen. Wat er nu wereldwijd gebeurt, is duidelijk onderdeel van een bredere beweging tegen vrouwen en meisjes. We weten uit de cijfers dat vrouwen zwaarder getroffen worden wanneer er economische druk is. En die druk hebben we de afgelopen jaren volop ervaren. Het aantal gevallen van huiselijk geweld stijgt, net als kindermishandeling. Vrouwen en meisjes worden geraakt door politieke beslissingen waar zij zelf geen enkele invloed op hebben. Ik had nooit gedacht dat we in mijn leven opnieuw het recht op abortus zouden verliezen, maar here we are. Dus dit blijft absoluut iets waar ik over wil blijven schrijven en over wil blijven praten.

8.

Wat vind je van de groeiende 'manosphere', online mannengemeenschappen die antifeministische en seksistische overtuigingen promoten?

Vanuit psychologisch oogpunt is het fascinerend, maar tegelijkertijd buitengewoon verontrustend. De wereld draait om de gevoelens van mannen, en het leven van jonge meisjes draait vervolgens weer om die gevoelens van jongens. Dat zie je terug in iets vreselijks als schietpartijen op scholen: jonge, boze mannen die geweld plegen, waarbij hun eerste slachtoffer vaak een meisje of vrouw is. Die vrouwenhaat wordt actief gevoed in de 'manosphere' en via online platforms. Sociale media versterken dat effect enorm, maar deze denkbeelden zijn er altijd al geweest.

Na elke oorlog zie je een opleving van wit suprematisme en de onderdrukking van vrouwen en meisjes. Dat patroon kun je door de hele geschiedenis volgen. Natuurlijk geldt dit niet voor alle mannen, maar het zijn er verdomd veel. En de mannen die zich daar niet mee identificeren, zouden zich juist moeten uitspreken. Want hun stilte maakt het probleem alleen maar groter.

9.

Waarom bevat Gebroken engelen geen trigger warning, gezien de heftige thema’s?

Geen van mijn boeken heeft dat. Mijn achternaam is Slaughter en er staat geen kat op de omslag, haha. Je weet dus wat je kunt verwachten als je een van mijn boeken oppakt. Wie gevoelig is voor dit soort thema’s, heeft gelukkig genoeg andere boeken om uit te kiezen.

10.

Sommige lezers waren wat teleurgesteld omdat Gebroken engelen anders aanvoelt dan uw eerdere thrillers. Het verhaal is psychologischer en minder actiegedreven. Wat zou u tegen deze lezers willen zeggen?

Het was een bewuste keuze omdat ik wilde dat deze serie anders zou zijn. Anders had ik net zo goed gewoon weer een 'Will Trent'-boek kunnen schrijven. Maar goed nieuws voor de fans: er komen nog genoeg nieuwe 'Will Trent'-boeken aan. Zelf hou ik erg van psychologische thrillers, ook al hebben ze niet datzelfde snelle tempo. Maar ik vind ze minstens zo bevredigend om te lezen én om te schrijven.