Blogpost:
ikooi
Boeken in november; de eindsprint - toch nog HRC?
Mijn doel was om dit jaar 30 boeken te lezen. Ik heb er nu pas 24 gelezen. Als ik de 30 nog wil halen, betekent dat nog 6 boeken lezen in 4 weken! Misschien lukt het als ik makkelijke en/of dunnere boeken kies. Maar het belangrijkste is voor mij dat ik het weer fijn vind om te lezen!
Minaret
Ik begon vervolgens in een boekje van het laatste Boekenfestijn, omdat ik nog niet veel boeken van het Boekenfestijn gelezen heb, en wel in januari het gevoel wil hebben dat ik weer 'mag'. Het boekje, Minaret van Leila Aboulela, is dun, maar het onderwerp is best pittig; een meisje uit een rijk gezin in Sudan komt uiteindelijk in Londen terecht, omdat er een staatsgreep gepleegd wordt. Daar werkt ze, inmiddels met een hoofddoek om, als hulp in de huishouding.
Omdat ik te onrustig was, kwam ik niet echt tot verder lezen, dus heb ik 'm even aan de kant gelegd.
De familiereunie
Omdat ik neuzen in de bibliotheek altijd heerlijk ontspannend vind, ging ik na een vermoeiende dag werk even naar het mini-biebje dat om de hoek ligt. Ik trof daar een boek van Tatiana de Rosnay dat ik niet kende: De familiereunie. Ik ben vooral erg fan van Haar naam was Sarah (die staat in mijn top 10!), maar ook van een aantal andere boeken. Sommige boeken van haar spreken me ook weer totaal niet aan, dus het was een beetje een gok, maar dat is het fijne van de bibliotheek: je kunt nog eens wat uitproberen.
Het gegeven sprak me in elk geval wel aan: terwijl Parijs (bijna) overstroomt komt een familie samen voor een reunie. Zelf ben ik in Parijs geweest, kort voordat het overstroomde in 2016, dus dat nieuws heb ik toen intensief gevolgd, omdat ik er net geweest was.
De hoofdpersoon van het verhaal is Linden, vernoemd naar de bomen, net als bij zijn zus Tilia het geval is, omdat het de lievelingsbomen zijn van hun vader Paul Malegarde, een beroemd bomenkenner / bomenredder. Hun moeder heeft de reunie georganiseerd, omdat ze nu eens iedereen bij elkaar wil hebben 'zonder aanhang'. Ze zijn met zijn vieren in Parijs en langzaamaan leer je in het verhaal het levensverhaal en de geheimen van de vier personages kennen. Intussen dreigt de Seine buiten zijn oevers te treden en worden mensen die er niet wonen geadviseerd te vertrekken.
Ik vond het een mooi boek. Er komen verschillende onderwerpen in het boek aan bod, zonder dat dit gekunsteld overkomt of te veel wordt. Het boek heeft hierdoor juist wel inhoud en omschrijft eigenlijk hoe iedereen met zijn eigen verhaal en geheimen rondloopt en je eigenlijk ook niet alles weet van de mensen die je (al dan niet heel close) liefhebt.
Ondanks grote drukte las ik dit boek dan ook binnen een week uit en ik overweeg 'm zelfs op mijn verlanglijstje te zetten, omdat ik 'm mooi vond.
Gevangen in mijn binnenwereld
Omdat ik er achter kwam dat ik nog veel moest lezen áls ik mijn leesdoel nog wil halen, ben ik in de kast gaan zoeken naar niet al te dikke boeken. Verder zocht ik iets wat me gewoon meteen aansprak en wat ik gemakkelijk / snel kon weglezen.
Zo kwam ik terecht bij Gevangen in mijn binnenwereld, van Sun-Mi Venema. Ik bladerde het een poosje door en merkte dat het gemakkelijk te lezen was.
Het boekje gaat over een jonge meid die op een dag merkt dat ze zich plotseling helemaal niet meer kan bewegen en ook niet meer kan praten. Om hulp roepen kan ze ook niet en pas de volgende ochtend komt haar moeder er achter dat er iets helemaal mis is. Ze komt in het ziekenhuis terecht en een paar dagen later krijgt ze te horen dat ze het locked-in-syndroom heeft: ze kan zich helemaal niet meer bewegen, terwijl ze wel alles volledig meekrijgt. Er volgt een moeizaam traject van therapieen e.d. en daarin word je als lezer meegenomen.
Ik vond het schokkend om te lezen dat dit plotseling kan gebeuren. Het komt gelukkig maar erg zeldzaam voor, maar het lijkt me afschuwelijk. Sun-Mi Venema geeft de machteloosheid duidelijk weer. Wel merkte ik dat ik het jammer vond dat het taalgebruik wel érg makkelijk is en op de één of andere manier hield ik ook geen heel goed gevoel aan het boek over. En dan bedoel ik niet dat ik somber werd van de ellende, want ze weet ook wel de leuke dingen te benadrukken en is erin geslaagd het boek niet heel zwaar te maken. Maar misschien is dat voor mij juist wel waarom ik niet zo enthousiast ben: het boek is misschien net iets te 'licht' voor mij om me goed te realiseren hoe moeilijk het moet zijn om zoiets te hebben. En dat terwijl ik bijna alles verslind dat me een beeld kan geven hoe andere mensen zich in andere situaties (vooral ziektes / aandoeningen / bijzondere omstandigheden) voelen. Het kwam op mij meer over als een young-adult boek, terwijl ik iets volwasseners had verwacht, denk ik.
Het schaduwspel
Ik kwam weer eens in de bieb om de hoek bij mijn werk. Deze keer ging ik boeken terugbrengen, maar ik kon het niet laten om weer even langs de kasten te lopen, om te kijken of er nog wat leuks stond. Deze keer zag ik een nieuwe historische roman van Simone van der Vlugt staan, en dat terwijl ik niet eens wist dat er weer een nieuwe van haar was! Ik nam 'm mee naar huis en liet Minaret, die ik mee had in mijn werktas om onderweg te lezen, lekker in mijn tas zitten. Het boek las lekker weg, maar afgelopen vrijdagavond besloot ik dat ik Minaret nu maar eens uit ging lezen, in een weekend gaat dat gemakkelijker als je er niet al te gemakkelijk doorheen komt, dan doordeweeks tijdens het reizen.
Weer Minaret
Dus ik ging terug naar Minaret en las die zojuist uit.
Najwa werkt als hulp in de huishouding bij rijke gezinnen in Londen, terwijl zij voorheen als dochter in een rijk gezin juist bediendes rond hadden lopen. Haar hele leven is in duigen gevallen na een staatsgreep in Khartoum, in Sudan. Ze is daarom met haar moeder en broer naar Londen verhuisd, maar ook daar loopt alles niet zoals gepland, vandaar dat ze nu zelf als hulp in de huishouding werkt.
Eigenlijk gaat het boek over hoe zij in de ellende haar heil zoekt in haar geloof; ze gaat een hoofddoek dragen en gaat elke week naar de moskee. Verder gaat het over de manier waarop zij haar draai weer moet vinden in het leven, nu alles zo veranderd is.
Ik las dit boek in het Engels en dat was deels waarom ik er in het begin niet gemakkelijk in kwam, toen ik moe was en het druk had. In het weekend las het echter veel makkelijker, omdat ik toen in een rustige omgeving kon lezen, zonder afleiding.
Ik vond het boek wel mooi, maar wat ik vervelend vond, was dat er geen duidelijk einde is. Eigenlijk vond ik het laatste gedeelte van het boek een beetje troosteloos, terwijl de rest van het boek wel problemen bevatte, maar toch nog wel lekker weg las. Wel is het mooi om een beetje een inkijkje te hebben in hoe het leven als Moslima is en wat de denkwijze van de Islam is.
En verder in Het schaduwspel
Nu ga ik gauw weer verder in Het schaduwspel van Simone van der Vlugt. Het boek sprak me aan, omdat ik hou van historische romans, al ben ik niet altijd even enthousiast over de historische romans van Simone van der Vlugt. Sommige zijn heel goed, maar de laatste tijd zijn ze wat minder diepgaand en wat meer voor 'een breed publiek', krijg ik het idee. Toch hoop ik dat ik hier weer veel plezier in zal hebben (des te sneller heb ik 'm ook uit en des te groter is de kans dat ik tóch mijn leesdoel nog haal, hihi!).
De eindsprint - toch nog HRC?
In mijn vorige blog gaf ik aan dat ik het hele fenomeen Reading challenge had losgelaten, omdat ik me te veel verplicht voelde om aan de categorieen te voldoen. Overigens is dat een verplichting die ik mezelf dan opleg, maar ik ben nou eenmaal zo fanatiek.
Nu zag ik een artikel op Hebban over de Eindsprint en toen dacht ik: eens kijken hoeveel categorieen ik nou eigenlijk heb afgerond.
Het grappige was dat van de laatste boeken die ik gelezen heb (de boeken uit deze blog, zeg maar) ik alles nog onder een categorie kan zetten die ik nog niet afgestreept had:
De familiereunie: Een boek waarin weer / klimaat een rol speelt (de eindeloze regenbuien in Parijs, waardoor de Seine dreigt te overstromen)
Minaret: Een boek over religie
Gevangen in mijn binnenwereld: Auteur jonger dan 30 jaar óf #Diversiteit
Het schaduwspel: bekend historisch figuur (Jan Pieterszoon Coen). Weliswaar niet de hoofdpersoon, maar hij komt er wel echt in voor!
Ik ga me niet meer laten opjutten door de categorieen, maar wil aan het einde van het jaar wel kijken hoeveel ik er nou eigenlijk kan afstrepen. Mijn voornaamste doel is nu om nog een eindsprint te maken, zodat ik wat dichter in de buurt van mijn leesdoel kom...
