Blogpost:
Erik Le Romancier
Droogbloemen en potpourri
En voor de opmerkzame, betrokken lezer die mij er onlangs op wees dat het krijgen van een relatie met iemand met groene vingers, tuingereedschap en massa’s potplanten instant-wonderen kan verrichten: ik geloof je direct, maar zo is het bij mij niet gegaan. Ik heb een relatie, maar ik ben thuis degene met de groene vingers en dankzij mijn vorige blog weten we inmiddels allemaal hoe het dan kan aflopen.
De titel van deze blog ‘Droogbloemen en potpourri’ zou je een indicatie kunnen geven, ware het niet dat ik je hiermee bewust op het verkeerde been zet. Een beetje gemeen misschien, maar wie heeft ooit beweerd dat ik de aardigheid zelve was? Ik niet.
Laat me eerlijk met je zijn: ik heb nooit ook maar 1 moment overwogen droogbloemen aan te schaffen en ik snap ook werkelijk niet wat iemand bezielt dat wel te doen. Als ik iets letterlijk en figuurlijk stoffig, donkerbruin en deprimerend vind, zijn het wel droogbloemen. Er loopt een rechte lijn, of moet ik zeggen navelstreng, van droogbloemen naar graftakken en dat vind ik allesbehalve bemoedigend.
Potpourri, dan? Kom zeg, alsof ik ooit iets zou aanschaffen wat ik voor het laatst aantrof op het toilet van mijn grootmoeder. Ik had geen idee wat dat schaaltje weeïg-zoet meurende bloemen- en fruitfantasie precies was, tot mijn moeder me vertelde dat dit dus potpourri was en dat het diende om het kleinste kamertje op te fleuren met zijn aanwezigheid. Missie niet geslaagd, wat mij betreft.
Kunstbloemen, wellicht? Nou, ik heb na mijn ontgroening serieus overwogen kunstbloemen aan te schaffen. Niet van die armoedige plastic gevalletjes die je weleens aantreft in wat vettige cafetaria’s, zo heerlijk authentiek zieltogend op hun geblokte tafelkleedjes en formica tafeltjes. Nee, mijn hart ging uit naar die dure kunstbloemen van echte natuurzijde - ik laat de ironie en de woordspelingen op dit punt maar even liggen... Maar helaas, ook dit idee liep op niets uit. Waarom? Ik zag de bloemen in actie, zogezegd. Stel je voor: een hele hut vol zijden bloemen, bewoond door een gezinnetje met meer geld dan goede smaak. Hij nooit thuis want vertegenwoordiger, de kids op tennis en hockey want krampachtig elitair en moeder de vrouw de godganse dag doorgeproseccood hangend op bank, temidden van bloemen die minimaal even nep waren als haar blonde haar en zonnebankbruine teint. Niet mijn droombeeld, dank u. Exit kunstbloemen, dus.
Tot mijn teleurstelling en verdriet viel zo de ene optie na de andere af. Ja, mijn queeste heeft me op heel wat plaatsen gebracht en me veel stof tot nadenken gegeven; en ja, de reis is minimaal even belangrijk als het doel, maar feit blijft dat dit doel uiteindelijk niet is bereikt. Mijn zoektocht naar vervangend groen heeft niet tot concrete resultaten geleid.
En toch heb ik planten in huis. Dat wil zeggen: soms. Hoe dat in elkaar steekt, vertel ik jullie volgende week. Voor de slimmeriken onder jullie: het is niet de kerstboom, want die is dus nep.
Lees verder op mijn site
