Auteur
Blogpost:
Izzy van der Horst
Jezelf zijn
Voor mij blijf jij altijd onvoorwaardelijk jezelf
‘Vijfenveertig, zesenveertig, zevenenveertig, achten.. Nee! Mis!’
De bal valt langs je voet op de grond. Het is niet erg. Voor mij en mijn vrienden ben je al lang de kampioen hooghouden. Ik ben ongeveer tien jaar oud. Mijn vrienden komen graag bij ons thuis. We voetballen en bouwen de mooiste hutten. En soms maken we vlotten om op de sloten te varen.
Jij helpt altijd mee, samen met de vader van Roy. Gehuld in je trainingsbroek en je sportschoenen. En soms, als het heel erg mooi weer is, zelfs met een biertje in je hand. Zo kennen we je.
Het is lang geleden. Inmiddels zijn we allemaal al volwassen geworden en uitgevlogen.
Ik ben nu tweeëndertig. Af en toe ga ik met je winkelen in de stad. Nog een beetje onzeker loop je naast me. Aan je voeten draag je elegante laarzen met een kleine hak. De skinny jeans staat je fantastisch. Een getailleerde, lange zwarte jas houdt je warm. Je lange haren vallen los over je schouders.
Soms zien we de mensen wel kijken, maar dat kan ons niets schelen. Ik haak mijn arm in die van jou en druk me even dicht tegen je aan.
‘Zullen we zo ergens koffie drinken, mam?’ vraag ik. Er verschijnt een glimlach op je gezicht en je knikt. Het voelt al zo vertrouwd.
Ik kan me al bijna niet meer voorstellen dat ik je ooit ‘pap’ genoemd heb.
Lees verder op mijn site
