Auteur
Blogpost:
Erik Le Romancier
Kerst-teaser uit Lotsdochter, de opvolger van Asverze
Fijne feestdagen allemaal en veel leesplezier!
***
Ze waren de voordeur nog niet uit, of Lazar greep dolenthousiast haar hand en sleurde haar zo blij als een kind zowat door de stad.
‘Hé, rustig aan! Je knijpt mijn vingers bijna tot moes!’
‘Oh, pardon. Ik vergeet mijn eigen kracht weer eens,’ zei hij met een lach en liet haar hand los.
‘Niet alleen je eigen kracht, je vergeet ook je snelheid. Je trekt me voort als een dolle hond,’ antwoordde ze korzelig terwijl ze haar vingers masseerde.
‘Oeps, vergeef me, mijn lief!’ Lazar keek er oprecht beteuterd en schuldbewust bij.
‘Nou ja, het is al goed.’
Meteen brak de zon door op zijn gezicht. ‘Weet je wat? Ik geef er een kusje op om het goed te maken.’
‘Nee, nee, nee, dat hoeft niet,’ sprak ze vlug. Dit was wel het laatste waarop ze zat te wachten.
'Ik doe het graag hoor!’ glunderde Lazar.
'Dat geloof ik wel, maar het is echt niet nodig.’
‘Onzin, een kusje erop maakt alles beter. Dan gaat alle pijn prompt weer weg.’
Met een snelheid die ze van die grote, wat logge kerel niet had verwacht, greep hij haar handen beet, bracht haar vingers naar zijn mond en begon ze vol overgave te zoenen: wild, nat en met veel tong. Asverze had het idee dat ze werd gelikt door een onstuimige puppy en het beviel haar niets. Het feit dat dit midden op straat gebeurde, beviel haar nog veel minder. Waarom moest die malloot haar uitgerekend in het openbaar uitgebreid aflebberen?
‘Zo is het wel weer genoeg, Lazar.’ Bliksemsnel trok ze haar handen weg. ‘Breng me nou maar naar Ulvilla.’
‘Is de pijn voorbij, lieverd?’
‘Ja!’ zei ze vlug uit angst voor een herhaling van het gênante tafereel.
‘Wist ik wel! Ik zei het je toch?’
‘Ja, ja, ja.’
‘Weet je, als we straks zijn getrouwd, wil ik heel veel kinderen met je! Een stuk of zes, of zo. Drie jongens en drie meisjes, wat denk je daarvan?’
Ze dacht dat hij haar zojuist een ongelofelijke hartverzakking had bezorgd en hoopte vurig dat hij haar niet had horen slikken van afgrijzen en schrik.
‘Klinkt hemels,’ piepte ze. Nog een heel goede reden om de stad zo snel mogelijk te verlaten. Als ze het ergens benauwd van kreeg, was het wel van de gedachte aan een half dozijn koters met Lazar.
‘Ja, hè? Het lijkt me fantastisch om samen met jou een groot gezin te hebben. Het enige wat ik jammer vind, is dat mijn moeder het helaas niet meer mag meemaken.’
Lees verder op mijn site
