Auteur
Blogpost:
Erik Le Romancier
Levensboom
Goed, echt levend was mijn kerstboom nou ook weer niet. Ik ben niet iemand die een echte spar of den in huis haalt, al dan niet met kluit. Ik heb daarom nieuws voor degenen die in hun hoofd al de woorden hoorden: ‘ik heb je laatst in het bos zien staan, toen zaten er geen kaarsjes aan’. In mijn geval luidt de correcte tekst: ‘ik heb je laatst in het tuincentrum zien staan, toen zaten er heel handig honderden lampjes aan’. Jawel, ik ben de trotse eigenaar van een Chinese fopboom die in de bijgeleverde handleiding nooit of te nimmer met ‘boom’ wordt aangeduid maar in plaats daarvan heel tactisch wordt omschreven als ‘kerstproduct met geïntegreerde verlichting’.
Pure nep, dus, maar toch. Sfeer brengen deed mijn kerstproduct, dat viel niet te ontkennen. Die ballen, die lampjes, die glanzende piek! Het hele ding straalde één bonk warmte en kneuterige knusheid uit die meer dan welkom was in de donkere dagen rondom kerst. En dat het geen echte spar was? Een kniesoor die daarop lette. Bovendien had ik er bij de aanschaf aardig wat geld tegenaan gegooid en mezelf gefêteerd op iets wat er zeer goed in slaagde een boom te imiteren. Mijn kerstproduct was daardoor nauwelijks van echt te onderscheiden. Ik durf het ding dan ook ook vol overtuiging toch een kerstboom te noemen. Immers: ‘if it walks like a duck and talks like a duck, it is a duck’. En reken maar dat ik zeer verguld was met mijn nauwelijks van echt te onderscheiden plastic Peking eend. Wat heb ik ervan genoten!
Helaas komt aan alles een eind, zo ook aan de periode waarin je zonder gevaar voor sociale uitsluiting, of erger, een plastic gevaarte met lichtjes en veelkleurige ballen in je woonkamer mag hebben. Er komt een moment dat een kerstboom in je kamer bespottelijk, tragisch of ronduit raar wordt, of in ieder geval als zodanig wordt beschouwd. Aangezien nieuwjaarsdag dit jaar op een vrijdag viel, hebben de meeste mensen in mijn omgeving hun bomen meteen het weekeinde erna opgeruimd. Lekker handig en efficiënt.
Sentimenteel als ik ben, heb ik het onvermijdelijke nog voor me kunnen uitschuiven tot na Driekoningen met het beroep op de traditie die voorschrijft dat een kerstboom pas na 6 januari mag worden opgeruimd. Op 7 januari viel echter ook voor mijn glorieuze fopboom onvermijdelijk het doek. Toen was het ook in huize Le Romancier aftuigen en opruimen geblazen.
En zo ben ik weer terug bij die kale boom aan het begin van mijn blog, en hoe weemoedig en melancholisch dat beeld me maakt. Ergens voelt het allemaal een beetje aan als een afscheid. Het is niet zo dat ik daar nou depressief of heel erg zwaarmoedig van wordt, laat staan suïcidaal, maar het stemt me wel wat somber en nodigt uit tot mijmeren en overpeinzen.
Gelukkig kan ik me voorhouden dat het ook dit jaar weer vanzelf weer kerst wordt. Dan zal ik mijn boom weer vol vreugde inhalen als de vrolijke, gezellige vriend die ik alweer een heel jaar niet had gezien en daardoor enorm heb gemist. Ik verheug me er nu al op.
Lees verder op mijn site
