Otmars zonen gaat over veel dingen behalve de zonen van Otmar. De hoofdpersoon heet Dolf maar wordt later hernoemd in Ludwig. Dit resulteert uiteindelijk in een verdere vorm van geestelijke instabiliteit van de ‘echte’ zoon Dolf. Na een paar hoofdstukken over Dolf start er en meer interessante verhaallijn over Isabel Orthel. In hoofdlijnen lijkt het boek erg op Buwalda’s debuut. Sigerius, Tromp en Otmar zijn duidelijk generatiegenoten. Isabel en Joni komen uit eenzelfde mal en Tosca en Janis zijn de zussen met een beperkte bijrol. Hoofdpersonen, voor zover Dolf-Ludwig de hoofdpersoon is, en Aaron zijn niet eenzelfde type. Beide gezinnen hebben enkele jaren in Amerika gewoond. Beide boeken zijn in feite ook een ‘whodunnit’. Delen van het geheel worden gedropt, soms omdat ze letterlijk verteld worden aan een van de hoofdpersonen. Buwalda vlecht ze geweldig knap door het boek heen. Aan het eind zijn er nog losse eindjes maar dat geeft niet. Herinneringen, flashbacks, komen terloops voor in de korte hoofdstukken. In ‘Bonita’ waren dit meer afgebakende scenes over één persoon. Het was daarin steeds even onduidelijk ‘wie spreekt’. In ‘Otmar’ is dit minder het geval. Er wordt ook geswitcht binnen het hoofdstuk zonder dat het onduidelijk wordt. Dit doet Buwalda heel natuurlijk. Een kleine trigger levert een herinnering op.In Bonita propte Buwalda zijn zinnen vol met informatie in Bonita komt zijn liefde voor beeldspraak en metaforen, nog meer, tot bloei. Soms bizar; Otmar gaat dood als een overrijpe banaan. De familie wordt vergeleken met een draderige kaasfondue. Maar ook dichterlijk; “Als een slee glijdt hij naar het ongemak van langgeleden, in een campuspiramide, het zijn vormen van angst die op elkaar rijmen, er klinkt een gemeen binnenrijm.” Wanneer het plotonderdeel betreffende Isabel en Tromp verder vordert verdwijnt deze kitscherigheid wat naar de achtergrond. Deze verhaallijn doet erg denken aan het plot over Lisbeth Salander in de Millenium serie van Stieg Larsson. Het afrekenen met machtige mannen zoals ze al deed in Bonita. Met minder kabaal had je meer effect gehad. Sterk zijn bijvoorbeeld de scenes waarin Isabel kritiek levert op de opzet van het boek over olie en het gesprek waar het boek mee eindigt.Dolf/Ludwig is geen sterke hoofdpersoon. Dit wordt bij de start van het boek al duidelijk. Vriendje Alain is erg overheersend. Als lezer irriteer je je dan ook. De relatie tussen hem en zijn vrouw Juliette levert ook leuke scenes op waarin ze hem tracht te overtuigen door hem typische zelfhulpboeken te laten lezen. Hij gooit het boek letterlijk uit het raam. Ook de scene over de fles absint levert een fraai stuk slapstick op. Leuk zijn ook de feitjes en namedropping (Mathew Star!), het levert een completer tijdsbeeld op en een binding met de schrijver. De echte Dolf maakt op de achtergrond een verhaallijn door vergelijkbaar met die van Aaron in Bonita. Logisch dat Buwalda dit niet nog eens herhaald.Buwalda houdt de lezer geboeid door steeds wat informatie te geven, als lezer ben je vaak nieuwsgieriger dan de personen in het boek. Lang niet alle informatie levert een verhaal op. Het lijkt alsof Buwalda vergeten is dit af te ronden, hij gaat dit nog doen in een volgend deel of vindt dat dit bij het leven hoort. Als lezer kun je dan het idee hebben iets gemist te hebben. (Gaan die mannen nou nog eens skiën, of wat?) Ook dit geldt voor personages. Isolde zet een belangrijke verhaallijn in werking maar blijft zelf ernstig onderbelicht. Ook hierin is het boek bepaald niet lineair. Het spiegelt het echte leven, waarin je ook niet altijd alle informatie hebt. Het lukt Buwalda niet een afgerond geheel te leveren binnen dit eerste deel. Het lijkt alsof hij gestart is met schrijven zonder een uitgedacht plot. Alsof hij zichzelf wou laten verrassen door het verhaal. Hopelijk wordt dit niet een eerste deel van ‘een Tandeloze Tijd’ een ‘Never Ending tour’.
Jouw boekenplank
Jouw waardering
Jouw recensie
Schrijf een recensie
