Blogpost:
RoosHanemaaijer
Rectificatie
Als je zelf een ziekte doormaakt, want ik vraag me af of ik ooit volledig kan genezen van mijn depressie/persoonlijkheidsstoornis, is het heel lastig om kwetsbaar te zijn. Dit is eng en alle oude valkuilen komen in drievoud omhoog.
Vinden anderen het wel interessant? Ben ik te open? Ben ik te opdringerig? Ben ik stoer? Of juist arrogant?
Wat ik gelukkig steeds beter leer is dat het niet zo erg gaat om de mening van de ander, maar om de emoties en grenzen van mijzelf.
Ik vind dat ik trots mag zijn op mijn boek. Ik ben niet altijd overtuigd of het echt goed is. Soms wel, maar een half uur later ook weer niet. Ik ben vooral trots op het feit dat ik het geschreven heb en dat een uitgever er zoveel vertrouwen in had om het uit te geven.
Het was voor mij een manier om mijn stem te laten horen. Waarbij anderen kunnen kiezen of ze het willen lezen of niet. Ik dring mijzelf niet op, maar ben wel aanwezig. Zichtbaar zijn, binnen mijn eigen grenzen. Maar ik ben daarbij ook kwetsbaar en die grens is bij mij nog niet zo duidelijk.Ik bescherm mijzelf nu door mijn grootste motivatie: lotgenoten ondersteunen en taboes doorbreken. Er is niets mooiers dan een onbekende die waardering uit voor mijn openheid. Of dat iemand zichzelf hoopt te herkennen in mijn verhaal. Dat zijn echt de kersen op de taart voor mij.
Het geeft mij hoop, energie en blijheid, maar uiteindelijk doe ik dit dan toch weer voor mijzelf. Zodat ik mij beter voel. Want het helpen van anderen, geeft mij een fijn gevoel.
Daardoor voel ik mij kwetsbaar. Kwetsbaar voor kritiek. Want niet alleen je mooie kant wordt zichtbaar, ook mijn egoïstische kant.
Ben ik er aan toe om anderen ook mijn slechte kanten te laten zien? Om mijn perfecte masker echt af te doen en gewoon mens te durven zijn?
Ik weet het nog niet, maar ik zal er vanzelf achter komen.Gelukkig vind ik ook steun in motiverende quotes van collega's:
‘laten we onzichtbaar, weer zichtbaar maken!’
(Jolanda den Heijer, boek: onzichtbaar)
Lees verder op mijn site
