Blogpost: Céline M.

Schrijven is naakt zijn

15-03-2021 door Céline M.

+1 niet meer leuk × vind ik ook leuk

In februari dit jaar lanceerde ik mijn debuutroman. Met een bang hart. Hoewel ik vaak op het podium en voor de camera sta, voel ik me daar veilig. Een setting die ik ken, een georkestreerde context en ik ben de dirigent. Tijdens het schrijfproces was ik me op geen enkel moment bewust geweest van de kwetsbaarheid die ik tentoon zou moeten spreiden. Ik schreef wat ik schreef, ik koos de woorden, de zinnen en dus voelde het of ik ook dit helemaal in de hand had, op de maat van mijn muziek zou dit boek er komen. Je moet weten dat deze debuutroman niet zomaar een boek is. Het is een mengvorm - zoals dat dan heel gewichtig heet - van fictie en realiteit. Het komt er op neer dat ik er heel wat elementen en emoties uit mijn eigen leven in heb verwerkt. Pijnlijke dingen die me van het hart moesten. Gelukzalige dingen die ik wilde delen. Gefantaseerde situaties die er beter uitzagen dan in het echt. En ook andersom. Net als mijn hoofdpersonage, ben ik ook ik een alleenstaande moeder. En in dat opzicht heb ik de grote schoenen van mijn moeder te vullen, die mij ook alleen opvoedde. Ik liep vroeger moedeshows in lingerie maar nooit voelde ik me naakter dan toen het boek in de rekken lag. Een beetje spanning. Dat passeerde ook de revue. Trots. Dat voel ik ook en dat primeert nog steeds. 

Hieronder deel ik graag een fragment met jou. Of dit nu net uit het 'fictie' stuk komt dan wel uit de 'realiteit', dat laat ik in het midden. Tenslotte is ons hele leven een grote mengvorm van fantaseren, observeren en beleven. 



"Babybuiken en perfecte gezinnen waren een doorn in het oog. En dat mochten ze ook zijn, bedacht Céleste, aange­ zien ze hoogzwanger schaamteloos in de steek werd gelaten. Ze had het recht om te kokhalzen bij het zien van papa’s die publiekelijk een opstoot van vaderlijke gevoelens wilden tentoonspreiden. Te zien aan de verwonderde blikken van de bijbehorende moeders vielen die opstoten voornamelijk voor in het openbaar. Een vitrinemoment met gegarandeerd rendement. Een onhoudbare drang, meestal chronisch, vaak epidemisch. Symptomen: je kind in je nek zetten, rondlopen als een hinnikende pony of in uitzonderlijke gevallen zelfs extreme uitingen van liefde zoals toiletbezoeken begeleiden en eten voorsnijden. Als ze eerlijk was met zichzelf, had ze dit soort taferelen altijd al verafschuwd. In de lagere school was ze het enige kind zonder papa. Alle andere papa’s bleven gewoon leven. Die gingen niet dood. Af en toe was er eentje ziek, maar nooit voor lang. Tot op een dag haar beste vrien­ din, Charlotte, vertelde dat zij nu ook geen papa meer had. Nu, ze had hem nog wel, maar hij was niet meer hier. Haar papa werkte voor een groot bedrijf met heel veel mensen en toch was het net haar papa die voor dat bedrijf naar Amerika moest. Voor drie jaar. Charlottes mama zag het niet zitten om met haar hele hebben, houden en drie dochters mee te verhuizen. Dus bleven zij hier. Papa zou op bezoek komen. 90 91 Volgende maand al. En in de zomer mochten Charlotte en haar zusjes naar ginds. Céleste vond dat het beste nieuws van de week. Stiekem hoopte ze dat Charlottes papa voor altijd in Amerika zou blijven. Dan was zij niet meer het enige ‘meisje zonder papa’. Nu waren ze met twee. En zij wist perfect hoe dat moest, ‘meisje zonder papa’ zijn. Ze zou het Charlotte wel leren. Céleste vond dat toen heerlijk. Meer dan twintig jaar later walgde ze nog steeds van zichzelf omwille van dat gevoel toen. Ze was geen goede vriendin geweest. Dat was niet de juiste reactie geweest. Na een jaar verhuisde Charlotte alsnog naar Amerika, samen met haar mama en zusjes. Af en toe schreef ze een brief over hoe amazing het daar allemaal was. Ze zat op dance class en in de weekends gingen ze met het gezin cheeren voor de Boston Red Sox. Céleste weet niet wat ze het stomste vond: de Engelse woorden of het verslag over de overdreven gezellige familie­uitstapjes."

Lees verder op mijn site