Blogpost:
Erik Le Romancier
To be woke, or not to be woke...
Maar vanwaar deze plotse bekentenis over mijn gebrek aan woke zijn? Ik voelde me daarover toch niet schuldig? Inderdaad, dat klopt. Maar ik leid in er in zekere zin wel onder. Niet zozeer omdat ik stiekem toch woke wil zijn, maar omdat de huidige maatschappij min of meer van je verlangt dat je in meer of mindere mate woke bent. Zeker als je zoals ik schrijver en creatief ondernemer bent, is de onuitgesproken verwachting van de omgeving dat je woke moet zijn. Als artiest of kunstenaar is wokeness bijna verplicht. Het wordt je welhaast dwingend opgelegd.
En daar zit dus het probleem: ik ben niet woke en wil het ook niet zijn. Al die woke toestanden voelen voor mij niet goed. Ik vind dat all lives matter, ben niet wit maar blank (overigens vind ik zwarte mensen niet zwart maar bruin, maar dat terzijde), wil ook niet per se van het gas los (en als dat toch moet, heb ik liever 1 extra kerncentrale dan 1000 windmolens of zonneparken) en word soms moe van alle opgedrongen en geforceerde diversiteit en inclusiviteit. Ik begrijp veel en respecteer nog heel veel meer, maar respecteer mij dan ook als ik eens een keer zeg dat de grens van mijn begrip of tolerantie nu toch wel is bereikt. Nee = nee. En nee is ook een legitiem antwoord. Maar dat begrip voor mijn grenzen, dat mis ik dus nog wel eens. In plaats daarvan heb ik het gevoel dat ik, zeker als auteur en daarmee als lid van de culturele voorhoede en artistieke avant-garde, min of meer grenzeloos moet zijn en alles maar moet omarmen. Nee, dus. Dat kan ik niet, dat wil ik niet, dat doe ik niet.
Een van de kwalijkste aspecten van het hele woke gebeuren, is de cancel culture die daar bij schijnt te horen. Wie niet woke is, wordt verbannen, uitgestoten, monddood gemaakt. Wanneer je niet past binnen de smalle morele marges van de smaakmakende goegemeente word je op zijn doodgezwegen en genegeerd, en op zijn slechtst met pek en veren overgoten en (met name online) het werken onmogelijk gemaakt.
De hele combinatie van dwang en cancel culture leidde ertoe dat ik tot nu toe zweeg over mijn gebrek aan wokeness. Ik kroop in mijn schulp en hield me koest. Ik maakte me klein en censureerde mezelf. Waarom? Omdat ik al genoeg haters had en er totaal niet op zat te wachten ook nog eens te worden verketterd om mijn opvattingen. En dat werkte een tijdje best aardig, tot het tot me doordrong wat ik mezelf aandeed. Ik cancelde mezelf! De perfecte ironie: jezelf preventief cancelen om maar niet te worden gecanceld door een ander!
Toen werd ik wakker. Toen werd ik eindelijk alsnog woke, maar dan wel op mijn eigen, heel persoonlijke manier. Mijn stem is waardevol en mag ook worden gehoord! Evenals de stem van ieder ander die een afwijkende mening heeft. Beste mensen: ik ben ontwaakt. Ik ben eindelijk woke. Wie volgt?
Lees verder op mijn site
