Blogpost:
Esther Stui
Trewellan
Als tipje van de sluier deel ik het stuk tekst van wanneer Ines Trewellan voor het eerst ziet:
Het bos vloeit over in een frisgroen gazon, dat uitzicht geeft op het landhuis.Oei, het gebouw zelf is een beetje een tegenvaller. Het is rechthoekig met twee vleugels en alles is even grauw en grijs, met vochtplekken en hier en daar een waas van algen. De talloze klassieke witte ramen met roedeverdeling zijn het enige pluspunt aan dit twee verdiepingen tellende pand. Zelfs de zon doet haar best niet meer om het geheel op te vrolijken. Als Ines het landhuis in drie woorden moet omschrijven, zijn dat: troosteloos, verwaarloosd en deprimerend.
Kijken jullie nu anders naar de tekening?
Juni loopt bijna ten einde en ik kan vertellen dat ik deze maand vrijwel niets geschreven heb. Dat is zeker een reactie op het "avontuur met de uitgeverij", want in mei heb ik heel veel geschreven. In mijn hoofd vormt boek vijftien en ik heb daar al ruim 30.000 woorden voor, maar een periode van schrijfrust is voor mij belangrijk. Na een dag bouwen en klussen ontspan ik door te lezen. Ik ben al in boek tien van deze maand begonnen en dat is een unicum. Gemiddeld lees ik namelijk zes boeken per maand.
We hebben al grote vorderingen gemaakt in ons Zweedse huis. Naar gelang het weer, en of de bouwmaterialen die we nodig hebben op voorraad zijn, zijn we bezig in de slaapkamer of bouwen we een nieuwe entree. Met vlekjes op mijn vingers schrijf ik deze blog, omdat er in de entree ook twee nieuwe ramen komen die ik van witte verf voorzie.
Nog zeven weken...
Liefs,
Esther
Lees verder op mijn site
