Auteur
Blogpost:
Susanne van den Beukel-Hendriks
Tribute
Al bij de eerste aankondiging twijfelde ik of ik zou gaan? Het is niet de echte, dat kan ook niet meer. En toch, het is wel met zijn muziek, zijn moves. De datum kwam steeds dichterbij en nog steeds had ik geen kaartjes gekocht, tot ik ze opeens voor Moederdag kreeg!
Op 25 mei was het zover: ik ging naar de Michael Jackson Tribute! Van te voren had ik op internet gelezen wat andere mensen ervan vonden en die berichten waren positief. Met een goed gevoel ging ik de zaal in. Het scherm voor het podium met een afbeelding van de artiesten zag er al veel belovend uit en de Motown muziek die opstond bracht me in de goede sfeer. Naast me zat een meid van begin twintig, ze had geen oog voor mij omdat ze druk aan het praten was met de degene naast haar. Na een paar minuten ging het doek omhoog en daar stond hij dan: Ben. Van een afstand leek hij inderdaad op Michael. Natuurlijk deden ze ‘Wanna be startin somethin’ en het dak ging eraf. Het was in een theaterzaal, maar al snel zat niemand meer. Ben kwam zelfs naar het publiek toe met zijn gitarist. De meid naast me begon te duwen, alsof ze door me heen wilde om bij Ben te komen. Ik hoorde de man naast haar zeggen: ‘Cryssie houdt je in.’
‘Ja echt niet Ruub, zo dichtbij is hij nooit meer.’
Ik zag dat hij haar arm vasthield, op een vaderlijke manier. Mijn blik werd naar de twee getrokken, in plaats van naar Ben. Waarschijnlijk was het haar broer, ze hadden dezelfde bruine ogen. Door een plotse gil van Ben, werd mijn aandacht verschoven. Hij rende de trap af, het podium weer op naar zijn danseressen. Opeens was hij verdwenen en klonken de drum en de gitaar en even dacht ik ‘You could me mine’ van Guns ’n Roses te horen. De broer van ‘Cryssie’ ging gelijk staan, dit was vast meer zijn muzieksmaak. Het nummer ging over in ‘Black or white’ en hij ging gelijk weer zitten, ook al probeerde zijn zusje hem weer uit zijn stoel te krijgen. Veel te snel zakte het doek naar beneden, het was pauze.
Lees verder op mijn site
