In twee van mijn bekenste boeken komt een zwijgende hoofdpersoon voor. In het boek
Eilandheimwee dat in 1993 werd bekroond met een Zilveren Griffel, is dat Noenke, die als kind het eiland waar ze haar hele leven doorbracht moest verlaten. Toen bleek dat zij in de buitenwereld echt niet kon aarden, kwam zij terug op het eiland bij haar vader en haar broer. Ze sprak nooit meer, geen woord. Het boek Eilandheimwee (gebaseerd op mijn eigen tijd als stagiere bij de kleuters)
gaat over een juf van een tropisch eiland die in het Noorden van Nederland komt werken en de kinderen vertelt over een meisje dat in een grote schelp woont. De juf speelt aan het eind van het verhaal een poppenvoorstelling met de schelp en het meisje. Het boek werd een aantal jaren geleden opnieuw uitgebracht ter viering van mijn veertigjarig auteursschap bij uitgeverij Leopold. Ik wilde heel graag zelf de illustraties maken in deze jubileumuitgave, en dat mocht. Het is een poetisch boekje en ik merk dat wanneer ik scholen bezoek, ik het tegenwoordig moeilijker vind om er uit voor te lezen. Het vergt van de kinderen dat zij luisteren naar korte beschrijvingen van de natuur, naar poetisch taalgebruik, en naar de gedachten en gevoelens van de hoofdpersonen. Toch, toen het boek eerst verscheen in 1992, werd het veel gebruikt op scholen. Hele klassen sloegen aan het knutselen, verven en tekenen. Kwam ik een school binnen, dan was het eerste dat ik te zien kreeg de binnenzandbak met een zandeiland vol schelpen en gekleurde huisjes van de blokken, en in de klassen en gangen hingen tekeningen en schilderijen van het gekleurde eiland uit
Eilandheimwee.
Ik ging zelfs naar Aruba, Curaçao en Bonaire om over dit boek te vertellen, met een poppenkastpop van het meisje uit de schelp, en een klein poppenkastspel.
Soms vraagt een kind als ik een school bezoek waarom Noenke in het boek niet meer spreekt. Ik kan het niet echt uitleggen. Ik ben Noenke. Ik kan je de oren van de kop kletsen, wie mij kent die weet dat. En toch ben ik Noenke. Ik geloof dat alle andere communicatie veelzeggender is dan het woord. Verbijsterend vind ik het, hoe weinig opmerkzaam wij vaak zijn voor het niet gezegde, dat ons zoveel vertelt.
Volgende keer meer over een boek van mij waarin iemand nooit spreekt. Zissel, de koningsdochter uit Koningskind.
Auteur
