Hoe je verdween
Zo ver als jij sprak zo diep je me raakte
Hoe lager ik daalde hoe meer je verdween
Zo hoop ik vergat zo vaak als ik faalde
Zo scherp ik je zag hoe verder je scheen
Zo liefde mij brak en nooit ik meer liefhad
en nooit meer en nooit meer en niemand die dag dat
schoonheid vergaan ging onder een steen
Zij liet mij alleen, die de klank aan mijn hart gaf,
van mijn klankkast het hart was en nooit meer en niemand en dood in de regen
gelegen van eeuwen geleden
onder postmoderne waterwegen
Niet ontzwommen, nooit herrezen
