Deze bundel bestaat uit zeven afdelingen, die alle gegroepeerd zijn om menselijke ervaringen, waarvan angst en uitzien naar geborgenheid de belangrijkste zijn.Door middel van visuele beelden roepen de gedichten bij de lezer dezelfde emoties op die de dichter had bij het schrijven. Vaak betreffen deze gevoelens de sterfelijkheid of een religieus, erotisch en poëticaal verlangen, dat nooit bevredigd wordt.Zonder poëzie is geen werkelijk bestaan mogelijk. Zij biedt altijd een ander perspectief. Een jongetje dat voor straf in een donkere huishoudkast wordt gegooid, berijdt daar vrolijk zijn 'stofzuigerpaard' en in het titelgedicht mist de vroegere Rotterdamse singel het water, de meeuwen en de zeilschepen van weleer.Veel gedichten zijn gesitueerd aan de Noordzeekust die met haar suggestie van oneindigheid de tijdloosheid oproept.
De laatste afdeling heet Marieke Jonkman. Zij is de vrouwelijke afsplitsing van Anton Ent. De afdeling bestaat uit tien moedergedichten, waarin haar strijd om het leven van haar kinderen, haar gedichten, centraal staat.
De laatste afdeling heet Marieke Jonkman. Zij is de vrouwelijke afsplitsing van Anton Ent. De afdeling bestaat uit tien moedergedichten, waarin haar strijd om het leven van haar kinderen, haar gedichten, centraal staat.
