‘Hè, wat een ongezellig onderwerp’ is vaak de reactie als iemand een levenseindevraagstuk aansnijdt. Praten over de dood is nog steeds een taboe. Terwijl het levenseinde potentieel het meest verbindende thema is dat er bestaat: het is onontkoombaar voor iedereen. Een mogelijkheid om te kiezen tussen wel en niet sterven hebben we niet. Hooguit kunnen we proberen om het tijdstip van sterven te beïnvloeden.
Sinds de introductie van de ‘euthanasiewet’ lijkt het taboe wel aan kracht te verliezen. Steeds meer mensen denken na over mogelijkheden om actief vorm te geven aan het eigen levenseinde, in plaats van dat einde lijdzaam (en vaak lijdend) af te wachten. Steeds meer mensen hebben er behoefte aan om over dit thema in gesprek te gaan.
Dit boek wil een hulpmiddel zijn bij dat gesprek. Daarom worden begrippen die voor levenseindevraagstukken belangrijk zijn, helder afgebakend en ingekaderd*. Dit boek toont ook de verscheidenheid aan meningen van tientallen geïnterviewde deskundigen, alsmede die van enkele burger-pleitbezorgers van de ‘autonome route’.
Wellicht zullen mensen die meer zeggenschap over het eigen levenseinde wensen, hierdoor een beter oog krijgen voor de risico’s die inwilliging van hun wens met zich mee zou kunnen brengen. Terwijl professionals zich mogelijk meer bewust zullen worden van de intensiteit en de legitimiteit van de wens van veel ‘gewone’ burgers om meer zeggenschap te krijgen over het eigen levenseinde.
Sinds de introductie van de ‘euthanasiewet’ lijkt het taboe wel aan kracht te verliezen. Steeds meer mensen denken na over mogelijkheden om actief vorm te geven aan het eigen levenseinde, in plaats van dat einde lijdzaam (en vaak lijdend) af te wachten. Steeds meer mensen hebben er behoefte aan om over dit thema in gesprek te gaan.
Dit boek wil een hulpmiddel zijn bij dat gesprek. Daarom worden begrippen die voor levenseindevraagstukken belangrijk zijn, helder afgebakend en ingekaderd*. Dit boek toont ook de verscheidenheid aan meningen van tientallen geïnterviewde deskundigen, alsmede die van enkele burger-pleitbezorgers van de ‘autonome route’.
Wellicht zullen mensen die meer zeggenschap over het eigen levenseinde wensen, hierdoor een beter oog krijgen voor de risico’s die inwilliging van hun wens met zich mee zou kunnen brengen. Terwijl professionals zich mogelijk meer bewust zullen worden van de intensiteit en de legitimiteit van de wens van veel ‘gewone’ burgers om meer zeggenschap te krijgen over het eigen levenseinde.
