De ik-persoon in De kleine prins zwijgt is een schrijver die probeert om het verhaal van de getalenteerde zangeres Blanche te vertellen. Maar ze is in de eerste plaats de moeder van Sylvester, haar autistische kind dat ze wanhopig en tegen elke prijs deelgenoot probeert te maken van het leven en de wereld van anderen.
In het boek klinkt het ontroerende duet van twee vrouwenstemmen: de een is de empathische moeder die vecht tegen de confronterende taboes en vooroordelen die haar kind bedreigen, en de ander de gepassioneerde romanschrijver, wiens hoop en wanhoop zich vermengen met die van Blanche, haar heldin. Een prachtig verhaal over een schrijver die tijdens het gevecht voor haar autistische zoon zichzelf en haar literaire kracht dreigt te verliezen. Maar als haar kind eindelijk begint te praten, kan ze ook haar roman volbrengen.
‘Ik zal je taal leren spreken. Ik zal binnengaan in je stilte. Ik zal vergeten wat ik denk te weten. Ik zal van je houden. Met jou ben ik geconfronteerd met iemand die gered moet worden, met iemand die onder het puin is begraven. Een levend ingemetselde. Je daar weg te krijgen... Je onder de stenen vandaan trekken... Ik heb nog veel kracht over, hoor je me, ik laat je hand nog geen seconde los.’ (fragment De kleine prins zwijgt)
Françoise Lefèvre (Parijs, 1942) debuteerde in 1974, en elk van haar boeken vertelt over een episode van haar leven. Van La Première habitude (1974) tot haar (tot nu toe ) laatste boek Un album de silence (2008).
“Een adembenemende tekst over het leven van een moeder die ‘gegijzeld’ wordt door haar zoon, die vastbesloten is om zijn moeder te laten begrijpen wie hij is.”
- Livre.Fnac.com
In het boek klinkt het ontroerende duet van twee vrouwenstemmen: de een is de empathische moeder die vecht tegen de confronterende taboes en vooroordelen die haar kind bedreigen, en de ander de gepassioneerde romanschrijver, wiens hoop en wanhoop zich vermengen met die van Blanche, haar heldin. Een prachtig verhaal over een schrijver die tijdens het gevecht voor haar autistische zoon zichzelf en haar literaire kracht dreigt te verliezen. Maar als haar kind eindelijk begint te praten, kan ze ook haar roman volbrengen.
‘Ik zal je taal leren spreken. Ik zal binnengaan in je stilte. Ik zal vergeten wat ik denk te weten. Ik zal van je houden. Met jou ben ik geconfronteerd met iemand die gered moet worden, met iemand die onder het puin is begraven. Een levend ingemetselde. Je daar weg te krijgen... Je onder de stenen vandaan trekken... Ik heb nog veel kracht over, hoor je me, ik laat je hand nog geen seconde los.’ (fragment De kleine prins zwijgt)
Françoise Lefèvre (Parijs, 1942) debuteerde in 1974, en elk van haar boeken vertelt over een episode van haar leven. Van La Première habitude (1974) tot haar (tot nu toe ) laatste boek Un album de silence (2008).
“Een adembenemende tekst over het leven van een moeder die ‘gegijzeld’ wordt door haar zoon, die vastbesloten is om zijn moeder te laten begrijpen wie hij is.”
- Livre.Fnac.com
