Zolang ons persoonlijk drama ons blijft boeien,
zijn we de gevangene van ons lichaam, denken en voelen.
De zandman draait dan dag en nacht dienst.
Zodra de ruimte van de liefde zich toont,
strooit de inhoud van bewustzijn
ons geen zand meer in de ogen.
In deze ruimte ontvouwt zich het echte leven.
Het zand kunnen we dan voorgoed uit de ogen wrijven.
Autonomie groeit en ons zicht wordt helder.
Waarheid is dan vanzelfsprekend.
En geluk onvermijdelijk.
In de ruimte van de liefde komen we waarlijk thuis.
Zij is ons thuis.
