Dubbel Speciaal, kijken met compassie.
“Kinderen met een diagnose, daar zijn er inmiddels veel van. Van autismespectrumstoornissen tot aandachttekortstoornissen, van problemen in de motoriek tot dyslexie. Psychische en fysieke stoornissen.
Ik gebruik het woord stoornis in brede zin, niet per se om aan te geven dat het kind gestoord is, maar vooral dat het kind wordt gestoord in zijn of haar ontwikkeling, al dan niet door hoe de omgeving reageert op gedrag, uitspraken en situaties. En dan kun je bedenken dat een stoornis niet op zichzelf staat, maar dat daar ook een heel pakket aan ervaringen bijgekomen is. Het kind is besproken, geobserveerd, wellicht uit de klas gehaald, onderzocht, heeft verlengde instructie gekregen of moest na schooltijd even blijven zitten.
Er bestaat een grote kans dat het kind zélf is gaan geloven dat er iets mis is, dat het ánders is en dat kan grote gevolgen hebben voor zijn of haar gedrag en ontwikkeling. In het speciaal onderwijs komen we dan ook kinderen tegen die hoogbegaafd zijn én forse gedragsproblematiek met zich meedragen. Of kinderen die de diagnose ASS hebben, maar zich tevens agressief uiten. En ga zo maar door.
Veel diagnoses staan niet op zichzelf, maar gaan samen met één of meerdere andere diagnoses. Dat wordt comorbiditeit genoemd, een dubbele diagnose. Het samengaan van twee of meer diagnoses. In combinatie met hoogbegaafdheid spreken we ook wel van dubbel bijzondere leerlingen. Maar kinderen met een diagnose in combinatie met het hele pakket aan ervaringen, noem ik dubbel speciale leerlingen. Zij verdienen in feite onze onverdeelde dubbele aandacht.”
“Kinderen met een diagnose, daar zijn er inmiddels veel van. Van autismespectrumstoornissen tot aandachttekortstoornissen, van problemen in de motoriek tot dyslexie. Psychische en fysieke stoornissen.
Ik gebruik het woord stoornis in brede zin, niet per se om aan te geven dat het kind gestoord is, maar vooral dat het kind wordt gestoord in zijn of haar ontwikkeling, al dan niet door hoe de omgeving reageert op gedrag, uitspraken en situaties. En dan kun je bedenken dat een stoornis niet op zichzelf staat, maar dat daar ook een heel pakket aan ervaringen bijgekomen is. Het kind is besproken, geobserveerd, wellicht uit de klas gehaald, onderzocht, heeft verlengde instructie gekregen of moest na schooltijd even blijven zitten.
Er bestaat een grote kans dat het kind zélf is gaan geloven dat er iets mis is, dat het ánders is en dat kan grote gevolgen hebben voor zijn of haar gedrag en ontwikkeling. In het speciaal onderwijs komen we dan ook kinderen tegen die hoogbegaafd zijn én forse gedragsproblematiek met zich meedragen. Of kinderen die de diagnose ASS hebben, maar zich tevens agressief uiten. En ga zo maar door.
Veel diagnoses staan niet op zichzelf, maar gaan samen met één of meerdere andere diagnoses. Dat wordt comorbiditeit genoemd, een dubbele diagnose. Het samengaan van twee of meer diagnoses. In combinatie met hoogbegaafdheid spreken we ook wel van dubbel bijzondere leerlingen. Maar kinderen met een diagnose in combinatie met het hele pakket aan ervaringen, noem ik dubbel speciale leerlingen. Zij verdienen in feite onze onverdeelde dubbele aandacht.”
