Dat Duitsland als handelsnatie een bijzondere band met Iran heeft werd nog eens bevestigd in 1979, toen tijdens de revolutie onder leiding van Ayatollah Khomeini slechts één westerse ambassade geopend bleef: de Duitse. Dat deze 'vriendschapsband' ook zijn beperkingen kent wordt in dit boek van de historicus en politicoloog Said Rezaeiejan uiteengezet. In zijn beschrijving van de pogingen van Duitsland om een dialoog aan te gaan met Iran laat hij zien waarom deze politiek van 'verandering door toenadering' tot mislukken gedoemd is. De overtuigingen van de Duitse democraten en de Iraanse machthebbers staan ver uiteen. Bovendien werken de Iraanse politieke structuren iedere verandering tegen. Ondanks de teleurstellende resultaten bleef Duitsland steeds opnieuw aandringen op dialoog met Iraanse hervormers. Sinds de jaren negentig kent Duitsland een tweesporenbeleid: de handelsbetrekkingen komen in direct contact met Iran tot stand, terwijl het mensenrechtenbeleid overgelaten wordt aan de EU. Said Rezaeiejan (1981) studeerde politicologie en geschiedenis aan de Universiteit van Amsterdam. Hij is werkzaam als docent internationale betrekkingen en verzorgt tevens onderwijs bij de faculteit Geesteswetenschappen aan de Universiteit van Amsterdam.
