De Hermetische geschriften, vooral de 17 boeken van het Corpus Hermeticum, zijn een neerslag van ervaringen met de wereld van de geest. Het zijn wijsgerige uiteenzettingen, die een wegwijzer bieden naar die geestelijke wereld. J. van Rijckenborgh ontsluit in zijn verklaringen, uitgegeven in 4 delen, de toegang tot deze ervaringen. Hierbij voert hij meer een diepgaand gesprek met de lezer, dan dat hij zich verliest in abstracte filosofische beschouwingen.
De waarheid die in het Corpus Hermeticum en de Tabula Smaragdina tot uitdrukking komt, noemt Van Rijckenborgh ‘de Egyptische Oergnosis’.De ‘Tabula Smaragdina’, de kern van de Hermetische wijsbegeerte, bevat de sleutel tot dit oudste alchemische werkstuk. Zo boven, zo beneden, luidt deze sleutel. De spreuk: ‘zo boven, zo beneden’ moet worden opgevat als een eis aan de mens om dat wat beneden is - de natuur die haar eigen wegen is gegaan - weer af te stemmen op het hogere, de geest.
De 17 boeken van het Corpus Hermeticum laten de kennis der waarheid, de gnosis, opvlammen, door de grote filosofische vragen aan de orde te stellen die het Avondland sinds zijn oorsprong begeleiden. Hoe is de verhouding tussen geest en natuur, tussen ziel en materie? Kan de mens God kennen, en hoe kan hij dat? Wat is goed, wat is kwaad? Bestaat er onsterfelijkheid en verlossing voor de mens, en hoe wordt zij verkregen? Deze vragen worden aangesneden in dialogen, enerzijds tussen Pymander en Hermes, anderzijds tussen Hermes en Tat, resp. Asklepios. Het gaat hier niet om personen, maar om geestelijke en zielenkrachten ín de mens. De naar de geest zoekende menselijke ziel, Hermes, ontmoet Pymander, de geest, en wordt door hem verlicht.
De verlichte ziel, Hermes, geeft haar wijsheid door aan Tat en Asklepios, de zich heroriënterende wil en het zich heroriënterende verstand van de mens.
Hoewel de teksten in het begin van onze jaartelling, ten tijde van het Hellenisme,
op schrift gesteld zijn, voeren zij terug tot ver in de Egyptische geschiedenis. In het oude Egypte al zijn de oeroude ervaringen van de mensheid met de altijd geldende waarheid gegoten in een vorm, die in de daaropvolgende eeuwen bepalend zou zijn voor de geschiedenis van de Geest in het Avondland.
In zijn verklaringen gebruikt J. van Rijckenborgh gnostieke, Manicheïstische, Kathaarse, Paracelsistische en Boehmistische elementen.
De vertaling is hoofdzakelijk gebaseerd op de Franse vertaling van A.J. Festugière, waarbij ook de Griekse tekst werd geraadpleegd. In twijfelgevallen werden verschillende Engelse vertalingen vergeleken (G.R.S. Mead, Dr. J. Everard en Walter Scott).
De waarheid die in het Corpus Hermeticum en de Tabula Smaragdina tot uitdrukking komt, noemt Van Rijckenborgh ‘de Egyptische Oergnosis’.De ‘Tabula Smaragdina’, de kern van de Hermetische wijsbegeerte, bevat de sleutel tot dit oudste alchemische werkstuk. Zo boven, zo beneden, luidt deze sleutel. De spreuk: ‘zo boven, zo beneden’ moet worden opgevat als een eis aan de mens om dat wat beneden is - de natuur die haar eigen wegen is gegaan - weer af te stemmen op het hogere, de geest.
De 17 boeken van het Corpus Hermeticum laten de kennis der waarheid, de gnosis, opvlammen, door de grote filosofische vragen aan de orde te stellen die het Avondland sinds zijn oorsprong begeleiden. Hoe is de verhouding tussen geest en natuur, tussen ziel en materie? Kan de mens God kennen, en hoe kan hij dat? Wat is goed, wat is kwaad? Bestaat er onsterfelijkheid en verlossing voor de mens, en hoe wordt zij verkregen? Deze vragen worden aangesneden in dialogen, enerzijds tussen Pymander en Hermes, anderzijds tussen Hermes en Tat, resp. Asklepios. Het gaat hier niet om personen, maar om geestelijke en zielenkrachten ín de mens. De naar de geest zoekende menselijke ziel, Hermes, ontmoet Pymander, de geest, en wordt door hem verlicht.
De verlichte ziel, Hermes, geeft haar wijsheid door aan Tat en Asklepios, de zich heroriënterende wil en het zich heroriënterende verstand van de mens.
Hoewel de teksten in het begin van onze jaartelling, ten tijde van het Hellenisme,
op schrift gesteld zijn, voeren zij terug tot ver in de Egyptische geschiedenis. In het oude Egypte al zijn de oeroude ervaringen van de mensheid met de altijd geldende waarheid gegoten in een vorm, die in de daaropvolgende eeuwen bepalend zou zijn voor de geschiedenis van de Geest in het Avondland.
In zijn verklaringen gebruikt J. van Rijckenborgh gnostieke, Manicheïstische, Kathaarse, Paracelsistische en Boehmistische elementen.
De vertaling is hoofdzakelijk gebaseerd op de Franse vertaling van A.J. Festugière, waarbij ook de Griekse tekst werd geraadpleegd. In twijfelgevallen werden verschillende Engelse vertalingen vergeleken (G.R.S. Mead, Dr. J. Everard en Walter Scott).
