In ‘Eindelijk gewoon Hayat’ schrijft Hayat over leven tussen twee werelden: Marokko en Nederland. Als kind van Marokkaanse immigranten was Hayat net zo min bezig met de identiteit van haar ouders als haar Nederlandse leeftijdsgenoten. Toch ondervond ze al snel dat anderen haar haarscherp wisten te definiëren. Soms vraagt ze zich af hoe dat moet, in een hokje passen. Is dat iets waar je voor kiest en waar je je dan aan houdt? Of iets waar je simpelweg mee samenvalt? Inmiddels weet ze: wie ze is, is onlosmakelijk verbonden met haar dubbele afkomst. Herkenbaar en verrassend, sprankelend en scherpzinnig schrijft Hayat over haar leven en haar omgeving. Over haar vader die eregast is op het feest van het bedrijf waar hij al bijna dertig jaar werkt. Over haar zusje dat in Londen wil studeren. Over vriendinnen om mee te ‘acclimarokkaniseren’ na een klassieke balletvoorstelling. Over recruiters die in haar een geslaagd diversiteitsbeleid verwezenlijkt zien. Over Nederlandse openhartigheid, Marokkaanse gulheid en alles ertussenin.
