Men wilde in Ernest Hemingway een reusachtige jager op wilde dieren, een rebelse oorlogscorrespondent, een keiharde visser op zeemonsters, een liefhebber van stierenvechten, een primitieve bokser, een onverzadigbare, een monument van viriliteit, een gewelddadige en een alcoholist zien. Met al dit soort uitspraken trachtte men hem te omschrijven. Hij klaagde vaak: ‘Ik heb liever dat men mijn oeuvre analyseert dan mijn delicten,’ of hij zei: ‘Ik wil gewoon een schrijver zijn en dat men mij daarop beoordeelt.’
Hans Dütting heeft de ambitie een deel van de waarheid te achterhalen die achter de het romantische beeld van de auteur van The Old Man and the Sea schuilging. Hemingway was een krachtig romanschrijver, een geweldig journalist, een uitzonderlijk schrijver van echte en oprechte verhalen, geobsedeerd door heldere zinnen en het exacte woordgebruik. Hij luisterde naar zijn persoonlijke demonen, die men ‘intuïtie’ of ‘de zin van het leven’ zou kunnen noemen, hij gaf een zeer persoonlijke reactie op zijn tijd. Zijn taalgebruik was die van de vrijheid. Ja, maar ook die van de eenzaamheid waar een schrijver iedere dag mee wordt geconfronteerd. Hij schreef voor de eeuwigheid of voor de afwezigheid ervan.
