Louis Bertrand (1807-1841), in het huidige Italië geboren als zoon van een Napoleontische officier, woonde het langste deel van zijn korte leven in Dijon, een stad die zijn grootste bloei beleefde in de Middeleeuwen. Misschien is dat er de oorzaak van dat zijn postume meesterwerk, de reeks prozagedichten Gaspard de la Nuit, in de eerste plaats een middeleeuwse sfeer ademt - al roept hij Rembrandt en Callot, de zeventiende-eeuwse grafici met hun respectievelijk geniale etsen en gruwelijke gravures, er in zijn ondertitel niet voor niks bij. Die ondertitel luidt Fantaisies à la manière de Rembrandt et de Callot, en verwijst daarmee openlijk naar E.T.A. Hoffmann met zijn Phantasiestücke in Callots Manier (1813). De toevoeging van Rembrandt heeft aan de ene kant te maken met een voorliefde voor de Groot-Nederlandse cultuur, aan de andere kant legt die de nadruk op Bertrands kunstzinnige aspiraties: Hoffmanns bizarre, sprookjesachtige fantasieën zijn vervat in nogal droog proza, terwijl Gaspard de la Nuit het eerste specimen is van een nieuw genre: het (Franse) prozagedicht, dat later beoefend is door Baudelaire, Rimbaud, Lautréamont, Saint-John Perse, Ponge en vele hedendaagse auteurs. En hij beoefent het genre met zoveel verve en zoveel variatie dat de componist Maurice Ravel erdoor werd geïnspireerd tot een van zijn veelkleurigste en beeldendste werken: Gaspard de la Nuit.
