Struikelend maar rechtop de einders tegemoet
Weemoed is nooit ver weg in deze gedichten. Weemoed om wat verdween aan zuiverheid en trouw, om liefde die vertroebelde. De scherven van het leven probeert Vroomkoning te lijmen op het wit van het papier. Al doende ontstaat een beeld van de condition humaine zonder opsmuk of zelfbeklag. Struikelend, maar zo rechtop mogelijk naar het einde, met de nodige zelfspot, ironie en filosofische understatements. Gebroken wit is een caleidoscopisch zelfportret waarin menigeen zichzelf zal herkennen.
Weemoed is nooit ver weg in deze gedichten. Weemoed om wat verdween aan zuiverheid en trouw, om liefde die vertroebelde. De scherven van het leven probeert Vroomkoning te lijmen op het wit van het papier. Al doende ontstaat een beeld van de condition humaine zonder opsmuk of zelfbeklag. Struikelend, maar zo rechtop mogelijk naar het einde, met de nodige zelfspot, ironie en filosofische understatements. Gebroken wit is een caleidoscopisch zelfportret waarin menigeen zichzelf zal herkennen.
