Gewoon maar wachten

Een groot, pasgemaaid korenveld oversteken om thuis te komen, dat durft een kleine hazejongen toch wel? Maar Klumper is zijn vader kwijtgeraakt bij het hardlopen en overal loert gevaar: de uil en de vos kunnen je zien in het open veld, het is nog licht. Gewoon maar wachten aan de rand van het bos tot het donker wordt. Veel denken aan thuis, dat helpt. Zou pappa nog komen?

Dit uit het Noors vertaalde prentenboek verscheen eerder ook in het Deens, Zweeds, Duits en Spaans. Het is het eerste kinderboek van een schrijver die wel het best bewaarde geheim van de Noorse literatuur genoemd is. Het verhaal wordt volledig verteld vanuit de gedachten van de hoofdpersoon. De grote platen geven het haasje weer in het landschap terwijl hij wacht tot het donker wordt om veilig het grote veld over te kunnen steken. Geleidelijk door het boek heen gaat het schemeren en verschijnen de sterren, de spanning stijgt; de kleinere illustraties (in lichtere kleuren) geven weer waar hij aan denkt: echte of denkbeeldige gebeurtenissen uit het veilige familieleven in en rond het hazehol. Een verhaal over angst en moed, eenzaamheid en veiligheid. Een tekst met veel lagen, waaraan ook volwassen (voor)lezers plezier en ontroering kunnen beleven.