Geert Callaert kennen de meesten onder ons als pianist, docent en componist. De man voelt woorden aan zoals hij noten aanvoelt, zinnen als notenbalken. Dit wordt meteen duidelijk bij het lezen van zijn recent verschenen dichtbundel Herfstgetijden.
Om even terug te komen op de metafoor tussen zinnen en notenbalken; in zijn voorwoord bedankt Callaert Hubert Damen omwille van onder meer zijn meesterlijke voordrachtkunsten. Dit is veelzeggend over de verhouding tussen blad en gedicht. Gedichten dient men – desnoods in het hoofd – voor te dragen, net zoals muziek dient gespeeld, gehoord en gevoeld te worden. We zullen bijgevolg de opdracht “zoek de zeven verschillen” even naar de achtergrond verbannen. Callaert maakt de cirkel rond, door muziek en woord als een empathisch medium te zien en aan te wenden. Nog meer zelfs, hij wendt ze samen aan bij zijn studenten door hen muziek bij gedichten te laten componeren. De volgorde waarin de gedichten zijn eveneens opmerkelijk. Ze vloeien emotioneel mooi in mekaar, men krijgt een heel breed gevoelenspallet te verwerken zonder er een roetsjbaanidee aan over te houden – zacht als het vallen van de bladeren.
Callaert ziet nog veel meer verbonden dan enkel woord en muziek. Deze bundel is de eerste binnen een cyclus van vier, het jaar rond. Meteen dacht uw recensent aan Rainer Maria Rilkes Herbsttag bij het aanschouwen van deze bundel. Eens geopend bleken er meer gelijkenissen. Eerst en vooral zijn de zinsconstructies zacht van aard, veelzeggend. Het wordt onmiddellijk duidelijk dat Callaert de mosterd haalde bij de klassiekers zoals Goethe, Novalis en Rilke. Woorden mogen nog vloeien en strelen. Hij verwerkt rustpunten in zijn poëzie, veelzeggende stiltes waar nodig, ruimte tot reflectie. Zinnen worden hier net door de constructie een dimensie hoger verheven dan het zijn van een constructie op zich. Met alle respect voor abstracte dichtkunst; het voelt als een verademing aan, te weten dat in deze tijden waarin er zoveel nood is aan warmte en oprechte gevoelens, iemand nog kiest voor belevende poëzie met zoveel punten van herkenning voor ieder van ons. We hebben nood aan identificatie, begrip. Gedichten kunnen ons dit meer bieden dan men denkt.
Veerle -Knopskaya- Deknopper
