"Leven is niet wachten tot de storm voorbij is, maar leren dansen in de regen" Het leven van een vrouw wordt omvergegooid door de ene na de andere medische tegenslag. Haar bestaan verandert drastisch door iets wat ze maar geen naam kunnen geven. Maar hoe hard de storm ook raast, zij laat zich niet breken. Gedreven door wanhoop begint zij een speurtocht naar de oorzaak van haar ziekte en stuit hierbij op fnuikende bewegingen in de zorg. Citaten: "Een fractie van een seconde heb ik een klem op mijn kaak en ben ik niet in staat om te praten. Maar dan brand ik los. Geschrokken van deze mededeling en vol van door elkaar lopende emoties als, verdriet, teleurstelling, woede en angst open ik het vuur. Ik voel me in de steek gelaten! Het afwijkende urineaspect is niet slechts een verschijningsvorm, het tast mijn levenskwaliteit aan, ik word er ziek van! Hoe kunnen ze mij nu zo laten gaan?" " Een duidelijk antwoord krijg ik niet. Ik herhaal mijn vraag. Ik wil de zekerheid dat hij het protocol volgt en niet zijn eigen ego! Ik breng het risico van een gebrekkige samenwerking en communicatie tussen ziekenhuizen en het gevaar voor mij als patiënt onder het voetlicht. Het wordt mij niet in dank afgenomen, de stemming is grimmig. Hij sluit de spuit aan op het driewegkraantje en zonder begeleidende woorden drukt hij deze leeg." "Eenmaal thuis wordt mijn ratio overruled door mijn intuïtie. Ik besluit om trouw te blijven aan mezelf. Ik wil me niet laten verpletteren door deze afwijzing. Mijn gedachten nemen steeds vastere vormen aan en alle malheur die mij in dit diagnosetraject overkomt, maakt mij steeds duidelijker waar mijn kracht ligt. Hoe ik zelf mijn weg moet zoeken in deze wereld en mijn diagnosetraject moet blijven bevechten. Ik mail mijn uroloog en geef aan dat ik een plan van aanpak wil bespreken." Ingrid de Groot (1966) werkte als wijkverpleegkundige en zelfstandig ondernemer, maar verloor haar baan en haar bedrijf door haar ziekte. Het diagnosetraject is haar debuutroman.
