Op een dag was het weg.
Niet verloren, niet kwijt. Weg.
Ik weet niet goed hoe dat kan.
Wat ik nu dan moet.
Vroeg of laat dringt verlies in elk leven binnen. Verlies verlamt, het raast en verstilt, het kan voelen als een eenzaam en eindeloos vallen. En woorden schieten vaak tekort.
In Het gaat, denk ik, over maakt Evangeline Agape plaats voor verdriet, het hare en het jouwe. Ze verbeeldt de fasen van de rouw als een lange, moeilijke tocht. Met poëtische precisie biedt ze troost, houvast en het vertrouwen dat ook dit gevoel zal overgaan, zolang je de ene voet voor de andere blijft zetten.
'[Bij de gedichten van Evangeline] heb ik het gevoel dat er iemand hetzelfde gevoel als ik doormaakt, alsof zij in je hoofd kan kijken. En het verbaast mij dat er mensen zijn zoals haar die exact kunnen verwoorden wat ik voel.'
- Chrostin, in Winteruur
