Het is mijn ambitie om alcoholist te worden is een protest, een wanhoopsdaad, een poging tot betering, een op koppige wijze samengestelde 'fuck you' aan de norm der normaalheden, een smeekbede om vergeving én begrip, een volkslied voor het hart dat tevergeefs dag in én uit probeert beter dan het best te presteren in de wetenschap dat het falen zal, een handleiding voor iedereen die het dagelijkse leven beleeft met andersoortige mensen: een verklaring van het vreemde, ook als dat geen reden is.
Deze bundel zit bomvol met experimentele literatuur, en als je nu denkt: 'Wat is dat dan weer?' Het is geen poëzie per se, maar moet wel poëtisch zijn. Het zijn niet per se korte of iets langere verhalen, maar het moet wel verhalend zijn. Het is zeker geen roman, al is het wel meer dan wenselijk dat de hoofdverteller, het karakteristieke, enige groei doormaakt na gelang de bladzijden verslijten. Het is eigenlijk niets per se, behalve de ongetemde wil, om elke regel te bemeesteren, enkel en alleen zodat die wetten, met finesse altijd en overal gebroken, getornd en omgebogen worden.
