Oorlog richt een niets ontziende ravage aan bij mens, natuur en cultuur.
De aanleiding voor dit themanummer is het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog, ‘De Groote Oorlog’, in 1914.
Zoals gebruikelijk bevat ook dit nummer van Het Liegend Konijn uitsluitend nieuwe poëzie van Nederlandstalige dichters. Ondanks de troosteloze rampspoed die oorlog met zich meebrengt, inspireert hij dichters tot intense creativiteit.
Leo Vroman heeft meer dan een halve eeuw geleden in zijn bekende gedicht Vrede de vertwijfeling verwoord van een overlevende van de Tweede Wereldoorlog. In de laatste strofe van dit aangrijpende gedicht vinden zowel troost als mededogen onderdak:
Kom vanavond met verhalen
hoe de oorlog is verdwenen
en herhaal ze honderd malen:
alle malen zal ik wenen.
In de Lage Landen leven we nu al zeventig jaar in vrede. Maar op de planeet woeden er op talrijke plaatsen bloedige conflicten, veroorzaakt door onverzadigbare hebzucht of gedreven door fanatisme. In beeld en woord worden we dagelijks geconfronteerd met vertrouwde en nieuwe vormen van ondraaglijke gruwel. Deze vloed aan informatie maakt ons opstandig en brengt ons in verwarring. Soms breekt ook kille
onverschilligheid door. De dichters van nu dragen oorlog en de naweeën ervan met zich mee. Sommigen zijn er van kindsbeen af persoonlijk door getekend, anderen leven met de verhalen van hun ouders en voorouders die gebukt gingen onder vervolging en geweld.
Toch vindt iedere generatie altijd weer de vitaliteit om een vreedzamer toekomst te cultiveren. De illusieloosheid en de wanhoop zijn nooit ver weg, maar evenmin de overtuiging dat humaniteit en schoonheid in staat zijn om van de aarde een leefbaarder plek te maken.
De aanleiding voor dit themanummer is het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog, ‘De Groote Oorlog’, in 1914.
Zoals gebruikelijk bevat ook dit nummer van Het Liegend Konijn uitsluitend nieuwe poëzie van Nederlandstalige dichters. Ondanks de troosteloze rampspoed die oorlog met zich meebrengt, inspireert hij dichters tot intense creativiteit.
Leo Vroman heeft meer dan een halve eeuw geleden in zijn bekende gedicht Vrede de vertwijfeling verwoord van een overlevende van de Tweede Wereldoorlog. In de laatste strofe van dit aangrijpende gedicht vinden zowel troost als mededogen onderdak:
Kom vanavond met verhalen
hoe de oorlog is verdwenen
en herhaal ze honderd malen:
alle malen zal ik wenen.
In de Lage Landen leven we nu al zeventig jaar in vrede. Maar op de planeet woeden er op talrijke plaatsen bloedige conflicten, veroorzaakt door onverzadigbare hebzucht of gedreven door fanatisme. In beeld en woord worden we dagelijks geconfronteerd met vertrouwde en nieuwe vormen van ondraaglijke gruwel. Deze vloed aan informatie maakt ons opstandig en brengt ons in verwarring. Soms breekt ook kille
onverschilligheid door. De dichters van nu dragen oorlog en de naweeën ervan met zich mee. Sommigen zijn er van kindsbeen af persoonlijk door getekend, anderen leven met de verhalen van hun ouders en voorouders die gebukt gingen onder vervolging en geweld.
Toch vindt iedere generatie altijd weer de vitaliteit om een vreedzamer toekomst te cultiveren. De illusieloosheid en de wanhoop zijn nooit ver weg, maar evenmin de overtuiging dat humaniteit en schoonheid in staat zijn om van de aarde een leefbaarder plek te maken.
