In 1702 verschijnt er in Londen een anoniem pamflet: 'De kortste metten met den dissenters'. Deze dissenters zijn onorthodoxe Engelse protestanten, en de 'kortste metten met hen' houdt in: ze eenvoudig afslachten. De regering voelt zich in haar gevoelens en voornemens ontmaskerd en vervolgt de schrijver, een zekere Daniël DeFoe. Daarmee manifesteert zij nogmaals wat haar verweten wordt: intolerantie.
Stefan Heym, die de laatste jaren steeds meer het slachtoffer wordt van de censuur in de DDR, maakte van het pamflet uit 1702 gebruik om één van de meest geraffineerde satires van onze tijd te schrijven. De geschiedenis van DeFoe symboliseert het verzet tegen de staatsmacht, de grenzen van deze macht en de onvoorspelbaarheid van de reacties van het volk. Wanneer het anonieme geschrift opduikt, laat Heym de politiek verantwoordelijke staatssecretaris verklaren: 'Wij zijn in een tijdperk aangeland, waarin literaire potsenmakers tot een ware plaag beginnen uit te groeien.' DeFoe wordt dan ook een plaag: hij is listig en geniet de populariteit van een volksheld. Als hij zijn straf aan de schandpaal moet ondergaan, wordt hij door het volk dan ook niet gehoond, maar gehuldigd.
Stefan Heym, die de laatste jaren steeds meer het slachtoffer wordt van de censuur in de DDR, maakte van het pamflet uit 1702 gebruik om één van de meest geraffineerde satires van onze tijd te schrijven. De geschiedenis van DeFoe symboliseert het verzet tegen de staatsmacht, de grenzen van deze macht en de onvoorspelbaarheid van de reacties van het volk. Wanneer het anonieme geschrift opduikt, laat Heym de politiek verantwoordelijke staatssecretaris verklaren: 'Wij zijn in een tijdperk aangeland, waarin literaire potsenmakers tot een ware plaag beginnen uit te groeien.' DeFoe wordt dan ook een plaag: hij is listig en geniet de populariteit van een volksheld. Als hij zijn straf aan de schandpaal moet ondergaan, wordt hij door het volk dan ook niet gehoond, maar gehuldigd.
