‘Zou dat verklaren waarom zoveel mensen beweren dat de Schilderswijkers helemaal niet zo aan hun wijk gehecht waren? Dat al die nostalgie maar zelfbedrog is? Want als je erkent dat het waar is wat veel oud-Schilderswijkers zeggen, dan kom je er niet omheen dat duizenden – misschien wel tienduizenden – iets verschrikkelijks is aangedaan.’ Er is een hoop geschreven over de Haagse Schilderswijk, maar zelden vanuit het standpunt van de Schilderswijkers zelf. Maaike van Charante zocht in het Haags Gemeentearchief naar de oorzaken van de grote veranderingen in de wijk in de jaren 1960-1980 en beschrijft het langgerekte sterfbed van een volkswijk. De pijn van de wijkbewoners is voelbaar en het boek eindigt met een waarschuwing en een oproep om te leren van de geschiedenis van de Schilderswijk: ‘De ondergang van de oude Schilderswijk was een tragedie, maar laat deze ramp tenminste nog nut hebben. Laten we leren van de fouten die daar gemaakt zijn. Opdat niet weer machtelozen vermalen worden door de onverschilligheid van machtigen.’
