Tegen een achtergrond van historische gegevens wordt een episode geschetst uit het leven van Janus Duprez, een wat zonderlinge rentenier die zich, na een onduidelijk overlijden van zijn vrouw, in het jaar 1910 opnieuw in zijn geboortestad komt vestigen. Dat hij alleen is, weinig belangen heeft en geneigd is zich buiten het openbare dispuut te houden, maakt hem ogenschijnlijk zeer geschikt tot de onpartijdige waarnemer, nodig om het ideologische conflict tussen het patronaat, de machtige clerus en het toen sterk opkomende socialisme via zijn persoon in een juiste historische context uit te diepen. Maar doordat men in laatste instantie toch altijd weer met mensen te doen krijgt, wordt zijn neutrale positie al gauw onhaalbaar.
Hoewel het verleden van het hoofdpersonage een prangend geheim verbergt, wordt hij uiteindelijk gedwongen naar buiten te komen, zich onder de mensen te begeven, aarzelend standpunten in te nemen. Zo maakt hij tijdens een cafébezoek kennis met de Charel Govaerts en later ook met diens zonen Ward en Joske. Deze laatste heeft een geestelijk en lichamelijk beperking wiens lot hij zich door toedoen van Charels aantrekkelijke buurvrouw, de zogeheten zwarte weduwe, gaandeweg meer begint aan te trekken, terwijl Wards sympathieën voor het socialisme aan de basis liggen van een verscheurende onenigheid met de behoudsgezinde vaderfiguur.
Zo wordt Janus ongewild meegesleurd in een draaikolk van gebeurtenissen die hem langzaamaan dwingen om kleur te bekennen en zich uit te spreken over zijn naasten, over de staking, maar ook over zichzelf en zijn wel zeer eigenaardige liefdesrelatie met de zwarte weduwe. Hierdoor krijgt het verhaal niet enkel een plot met een zeer verrassend einde; ook wordt het zo als een extra boven de plaatselijke anekdotiek en de van christelijke symbolen doorweven tijdgeest uitgetild.
