"Isa!" riep ik.
Het had in deze donkere, ongastvrije verlatenheid geklonken als een knarsende vloek, zodat ik mijn mond verder niet meer durfde te openen. Het bleke schijnsel van mijn zaklamp waaierde bevend links en rechts, door bomen en dichte varens die nu zichtbaar reageerden met een furieus geritsel.
Nauwelijks in staat me te oriënteren, meende ik ten slotte toch de centrale Schotse Pijnboom te herkennen. Ik keerde even terug op mijn stappen en zocht de grond af met mijn lamp. Hier moest het ongeveer geweest zijn. Ik verliet het pad, baande me wild een weg door de varens en... struikelde over iets zachts. De lamp gleed uit mijn hand en ik viel voorover in het struikgewas.
Eensklaps was alles opnieuw stikdonker. Nog nadrukkelijker hoorde ik nu het monotone gekras, gepiep, geknaag en gegons tussen het dichte lover. Nachtdieren. Of iets anders. De dunne scheidslijn tussen de hemelse en de aardse sfeer...
Op de tast krabbelde ik overeind en kroop op handen en voeten terug naar achter. Tot ik tegen een naakt been stootte. Mijn grijpende handen hadden snel het roerloze lichaam herkend. Isabelle. Ik wilde rechtkomen door me van de grond af te duwen, maar schoof uit over een kleverige troep.
Het lukte me mijn zaklamp weer te vinden. Met Isa in de armen – ze leek nog nauwelijks meer te wegen dan een ledenpop – liep ik opnieuw de heuvel af tot aan de auto. Hijgend reed ik terug naar het hotel, met het scheefgezakte lichaam van Isa op de achterbank...
Hoe de late kinderwens van no-nonsense carrièrevrouw Isabelle zowel voor haar als voor haar welwillende partner Colin onverhoeds uitdraaide op een ontregelende confrontatie met de schemerzone...
Ludo Noens is freelance journalist, auteur van novellen, verhalen, non-fiction en essays (bij de uitgeverijen Elmar, Hadewijch, Pandora, Bres en Zilverspoor). Hij is ook uitgever van het eigenwillige kwartaalblad Portulaan. Voor het Nederlandse tijdschrift Bres leverde hij tientallen bijdragen over paranormale en fantastische fenomenen.
Het had in deze donkere, ongastvrije verlatenheid geklonken als een knarsende vloek, zodat ik mijn mond verder niet meer durfde te openen. Het bleke schijnsel van mijn zaklamp waaierde bevend links en rechts, door bomen en dichte varens die nu zichtbaar reageerden met een furieus geritsel.
Nauwelijks in staat me te oriënteren, meende ik ten slotte toch de centrale Schotse Pijnboom te herkennen. Ik keerde even terug op mijn stappen en zocht de grond af met mijn lamp. Hier moest het ongeveer geweest zijn. Ik verliet het pad, baande me wild een weg door de varens en... struikelde over iets zachts. De lamp gleed uit mijn hand en ik viel voorover in het struikgewas.
Eensklaps was alles opnieuw stikdonker. Nog nadrukkelijker hoorde ik nu het monotone gekras, gepiep, geknaag en gegons tussen het dichte lover. Nachtdieren. Of iets anders. De dunne scheidslijn tussen de hemelse en de aardse sfeer...
Op de tast krabbelde ik overeind en kroop op handen en voeten terug naar achter. Tot ik tegen een naakt been stootte. Mijn grijpende handen hadden snel het roerloze lichaam herkend. Isabelle. Ik wilde rechtkomen door me van de grond af te duwen, maar schoof uit over een kleverige troep.
Het lukte me mijn zaklamp weer te vinden. Met Isa in de armen – ze leek nog nauwelijks meer te wegen dan een ledenpop – liep ik opnieuw de heuvel af tot aan de auto. Hijgend reed ik terug naar het hotel, met het scheefgezakte lichaam van Isa op de achterbank...
Hoe de late kinderwens van no-nonsense carrièrevrouw Isabelle zowel voor haar als voor haar welwillende partner Colin onverhoeds uitdraaide op een ontregelende confrontatie met de schemerzone...
Ludo Noens is freelance journalist, auteur van novellen, verhalen, non-fiction en essays (bij de uitgeverijen Elmar, Hadewijch, Pandora, Bres en Zilverspoor). Hij is ook uitgever van het eigenwillige kwartaalblad Portulaan. Voor het Nederlandse tijdschrift Bres leverde hij tientallen bijdragen over paranormale en fantastische fenomenen.
