In 1888 werd Wilhelm II (1859-1941) de laatste koning van het in 1618 door Frederik Willem I, de Grote Keurvorst vam Brandenburg(1620-1688), gestichte Pruisen en tevens de laatste keizer van Duitsland. (1888-1918). Een energieke keizer vol ideeën over persoonlijke macht en privileges. Met de komst can Wilhelm II begon voor Duitsland en periode waarin de marine een voorname rol zou gaan spelen.
In 2008 is het 110 jaar geleden dat een omvangrijke vlootwet de Rijksdag, het Duitse parlement, kon passeren. Het gaf Wilhelm II, daarin gesteund door admiraal Alfred von Tirpitz (1849-1930), financiële armslag om gedurende zeven jaar een indrukwekkende vloot op te bouwen. Eindelijk kon de keizer de Engelse hegemonie op zee uitdagen en op de proef stellen. Helaas voor Wilhelm had de marine in de geschiedenis van Duitsland een bescheiden rol gespeeld. Daar waar het leger veel roem vergaarde, stelde de marine bitter weinig vor. Desondanks kenden de oude Pruisische en Duitse marine enige zeehelden. Keizer Hendrik VI (1165-1197), Karel de Grote (742-814) en Frederik Willem, de Grote Keurvorst van Brandenburg (1620-1688) hadden Duitsland van een magere maritieme traditie voorzien. Het werd hoog tijd om een nieuw hoofdstuk aan die maritieme geschiedenis toe te voegen.
De belangstelling van Wilhelm voor het water was grenzeloos. Hij was persoonlijk bij de bouw van nieuwe oorlogsschepen betrokken, ondersteunde hartstochtelijk de marine-politiek en was een fervent wedstrijdzeiler. Zij hang naar het 'maritieme' zat zo diep, dat hij soms 200 dagen per jaar aan boord van zijn keizerlijk jacht de 'Hohenzollern' verbleef. De onbegrensde maritieme ambitie van Wilhelm eindigde, na het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog, in een nachtmerrie. De afloop van de oorlog betekende het einde van de bewindsperiode van Wilhelm II. Op 9 november 1918 trad hij noodgedwongen af. Hij vluchtte over de grens naar Nederland, alwaar de keizer tot 1920 op kasteel Amerongen verbleef en daarna Kasteel Huis Doorn betrok. Hier stierf de ex-keizer op 4 juni 1941. Dankzij de ijver van Wilhelm II werd de Duitse Marine definitief op de wereldkaart gezet. Een doeltreffend operende marine waar voortaan rekening mee moest worden gehouden.
In 2008 is het 110 jaar geleden dat een omvangrijke vlootwet de Rijksdag, het Duitse parlement, kon passeren. Het gaf Wilhelm II, daarin gesteund door admiraal Alfred von Tirpitz (1849-1930), financiële armslag om gedurende zeven jaar een indrukwekkende vloot op te bouwen. Eindelijk kon de keizer de Engelse hegemonie op zee uitdagen en op de proef stellen. Helaas voor Wilhelm had de marine in de geschiedenis van Duitsland een bescheiden rol gespeeld. Daar waar het leger veel roem vergaarde, stelde de marine bitter weinig vor. Desondanks kenden de oude Pruisische en Duitse marine enige zeehelden. Keizer Hendrik VI (1165-1197), Karel de Grote (742-814) en Frederik Willem, de Grote Keurvorst van Brandenburg (1620-1688) hadden Duitsland van een magere maritieme traditie voorzien. Het werd hoog tijd om een nieuw hoofdstuk aan die maritieme geschiedenis toe te voegen.
De belangstelling van Wilhelm voor het water was grenzeloos. Hij was persoonlijk bij de bouw van nieuwe oorlogsschepen betrokken, ondersteunde hartstochtelijk de marine-politiek en was een fervent wedstrijdzeiler. Zij hang naar het 'maritieme' zat zo diep, dat hij soms 200 dagen per jaar aan boord van zijn keizerlijk jacht de 'Hohenzollern' verbleef. De onbegrensde maritieme ambitie van Wilhelm eindigde, na het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog, in een nachtmerrie. De afloop van de oorlog betekende het einde van de bewindsperiode van Wilhelm II. Op 9 november 1918 trad hij noodgedwongen af. Hij vluchtte over de grens naar Nederland, alwaar de keizer tot 1920 op kasteel Amerongen verbleef en daarna Kasteel Huis Doorn betrok. Hier stierf de ex-keizer op 4 juni 1941. Dankzij de ijver van Wilhelm II werd de Duitse Marine definitief op de wereldkaart gezet. Een doeltreffend operende marine waar voortaan rekening mee moest worden gehouden.
