In de loop van de negentiende eeuw ontstond in het kleine, gezellige provinciestadje Lier een uniek fenomeen. In de rivier de Nete zat een enorme hoeveelheid paling die een betere smaak bleek te hebben dan eender welke andere paling. Het laat zich raden dat deze vis erg gegeerd was. Een gebruikelijke manier van palingvissen was met de “peur”. Een peur was een hoeveelheid wormen die bij elkaar werd gebonden aan het uiteinde van een hengel. Daarmee kon met veel geduld en een dosis geluk af en toe een paling worden bovengehaald. Maar omdat op de Nete een sterke onderstroming staat, was peuren er gevaarlijk en werd het bij wet verboden. Dus bedachten de Lierse palingvissers een unieke manier om hun favoriete vis te vangen. Ze ontwierpen speciale boten zonder roer of motor, waarmee ze zich konden laten afdrijven naar hun visgronden tussen Lier en Duffel. Met behulp van een groot kruisnet konden ze tijdens het drijven massa's palingen ophalen, die ze bij aankomst verkochten voor flink wat geld, wat een mooie bijverdienste was voor de arbeiders die toen nog voor hongerlonen werkten.
Vanaf de jaren '50 werd de paling echter schaars door de watervervuiling die de industrie van Tessenderloo met zich meebracht, en het kwam zo ver dat palingvissen op de Nete verboden werd.
Na enkele jaren van teloorgang kwamen de gewezen palingvissers, die in 1932 een maatschappij hadden opgericht, op het idee om hun boten en diensten aan te wenden voor andere zaken. Vanaf de vroege jaren '80 begonnen zij rondvaarten te organiseren, naar analogie met de toeristische vaarten op de Brugse reien.
In 2022 bestaat de Koninklijke Maatschappij Moedige Bootvissers 90 jaar. Het boek vertelt in een combinatie van geschiedenis, allerhande lotgevallen en leuke wetenswaardigheden de hele historie van de maatschappij die uit het Lierse publieke leven niet meer weg te denken is.
