Een even eigenzinnige als scherpzinnige kijk op ouder worden
Ouderdom komt met gebreken, zegt het spreekwoord. Niemand zal dat ontkennen. Maar wie ouderdom als een aftakelingsproces wil definiëren, is bij schrijfster Marcella Baete aan het verkeerde adres.
In Later is voorbij neemt ze haar eigen leven als uitgangspunt. Strijdlustig en met grote realiteitszin legt ze de nadruk op de waarde en de zin van het ouder worden.
`Ouderdom is de laatste fase in ons leven en heeft een eigen gezicht, een eigen sfeer en karakter, eigen vreugden en noden. Oud worden is een net zo'n heilige opgave als jong zijn.'
De ongemakken relativeert Marcella Baete met het wapen van de onderkoelde humor.
Fragment:`Vanmorgen heeft een hoektand mijn mond verlaten toen ik op de korst van mijn boterham beet. Ik stop hem in een klein, ijzeren doosje: het is de eerste tand die overlijdt. () Als ik met het doosje schud, maakt het een vrolijk geluid, uit vreugde omdat de tand nu rusten mag na een leven van noeste arbeid. Ik vrees dat als men mij en mijn tanden in mijn kist zal schudden het zeker geen vrolijk geluid wordt.'
Marcella Baete (België, 1939) heeft een bewogen leven achter de rug. Ze trouwde en scheidde twee keer, voedde zes kinderen op, zocht troost in de drank, overleefde zware ongevallen, verhuisde 66 keer en schreef een groot aantal prachtige boeken, waaronder Jeannetje van Diependaele, Ze zeggen dat ik gek ben en Kasterbant.
Haar engagement en haar indringende stijl zijn de rode draad in haar werk.
De pers over haar werk
`Een nieuwe vrouwelijke Boon' NRC Handelsblad
`Rauw en hartverscheurend' Libelle
`Het probleem van oud worden is dat je eigenlijk jong blijft. Dat heb ik niet gezegd, maar Oscar Wilde.' Marcella Baete
Ouderdom komt met gebreken, zegt het spreekwoord. Niemand zal dat ontkennen. Maar wie ouderdom als een aftakelingsproces wil definiëren, is bij schrijfster Marcella Baete aan het verkeerde adres.
In Later is voorbij neemt ze haar eigen leven als uitgangspunt. Strijdlustig en met grote realiteitszin legt ze de nadruk op de waarde en de zin van het ouder worden.
`Ouderdom is de laatste fase in ons leven en heeft een eigen gezicht, een eigen sfeer en karakter, eigen vreugden en noden. Oud worden is een net zo'n heilige opgave als jong zijn.'
De ongemakken relativeert Marcella Baete met het wapen van de onderkoelde humor.
Fragment:`Vanmorgen heeft een hoektand mijn mond verlaten toen ik op de korst van mijn boterham beet. Ik stop hem in een klein, ijzeren doosje: het is de eerste tand die overlijdt. () Als ik met het doosje schud, maakt het een vrolijk geluid, uit vreugde omdat de tand nu rusten mag na een leven van noeste arbeid. Ik vrees dat als men mij en mijn tanden in mijn kist zal schudden het zeker geen vrolijk geluid wordt.'
Marcella Baete (België, 1939) heeft een bewogen leven achter de rug. Ze trouwde en scheidde twee keer, voedde zes kinderen op, zocht troost in de drank, overleefde zware ongevallen, verhuisde 66 keer en schreef een groot aantal prachtige boeken, waaronder Jeannetje van Diependaele, Ze zeggen dat ik gek ben en Kasterbant.
Haar engagement en haar indringende stijl zijn de rode draad in haar werk.
De pers over haar werk
`Een nieuwe vrouwelijke Boon' NRC Handelsblad
`Rauw en hartverscheurend' Libelle
`Het probleem van oud worden is dat je eigenlijk jong blijft. Dat heb ik niet gezegd, maar Oscar Wilde.' Marcella Baete
